حافظ (غزلیات)/طفیل هستی عشقند آدمی و پری
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | حافظ (غزلیات) (طفیل هستی عشقند آدمی و پری) از حافظ |
' |
طُفیلِ هستیِ عشقند آدمی و پری | ارادتی بنما! تا سعادتی ببری | |
بکوش خواجه و از عشق بینصیب مباش | که بنده را نخرد کس به عیب بیهنری | |
مِی صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند؟! | به عذر نیم شبی کوش و گریه سحری | |
تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرینکار | که در برابر چشمی و غایب از نظری | |
هزار جان مقدس بسوخت زین غیرت | که هر صَباح و مَسا شمع مجلس دگری | |
ز من به حضرت آصف که میبرد پیغام | که: «یاد گیر دو مصرع ز من به نظم دری؛ | |
بیا که وضع جهان را چنان که من دیدم | گر امتحان بکنی مِی خوری و غم نخوری» | |
کلاه سَروَریت کج مباد بر سر حُسن | که زیبِ بخت و سزاوارِ مُلک و تاجِ سری | |
به بوی زلف و رُخت میروند و میآیند | صبا به غالیهسایی و گل به جلوهگری | |
چو مستعد نظر نیستی وصال مجوی! | که جام جم نکند سود وقت بیبصری | |
دعای گوشه نشینان بلا بگرداند؛ | چرا به گوشهی چشمی به ما نمینگری؟ | |
بیا و سلطنت از ما بخر به مایهی حُسن | وزین معامله غافل مشو؛ که حیف خوری | |
طریق عشق طریقی عجب خطرناک است | نعوذبالله اگر ره به مقصدی نبری | |
به یُمن همت حافظ امید هست که باز | اری اسامر لیلای لیله القمر |