دیوان شمس/کار من اینست که کاریم نیست
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (کار من اینست که کاریم نیست) از مولوی |
' |
کار من اینست که کاریم نیست | عاشقم از عشق تو عاریم نیست | |
تا که مرا شیر غمت صید کرد | جز که همین شیر شکاریم نیست | |
در تک این بحر چه خوش گوهری | که مثل موج قراریم نیست | |
بر لب بحر تو مقیمم مقیم | مست لبم گر چه کناریم نیست | |
وقف کنم اشکم خود بر میت | کز می تو هیچ خماریم نیست | |
میرسدم باده تو ز آسمان | منت هر شیره فشاریم نیست | |
بادهات از کوه سکونت برد | عیب مکن زان که وقاریم نیست | |
ملک جهان گیرم چون آفتاب | گر چه سپاهی و سواریم نیست | |
میکشم از مصر شکر سوی روم | گر چه شتربان و قطاریم نیست | |
گر چه ندارم به جهان سروری | دردسر بیهده باریم نیست | |
بر سر کوی تو مرا خانه گیر | کز سر کوی تو گذاریم نیست | |
همچو شکر با گلت آمیختم | نیست عجب گر سر خاریم نیست | |
قطب جهانی همه را رو به توست | جز که به گرد تو دواریم نیست | |
خویش من آنست که از عشق زاد | خوشتر از این خویش و تباریم نیست | |
چیست فزون از دو جهان شهر عشق | بهتر از این شهر و دیاریم نیست | |
گر ننگارم سخنی بعد از این | هست از آن رو که نگاریم نیست |