تفاوت میان نسخههای «شاهنامه/هوشنگ»
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Bellavista (گفتگو | مشارکتها) |
Bellavista (گفتگو | مشارکتها) |
||
خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
− | [[پرونده:Hooshang va Khaneh.ogg||right|thumb| | + | [[پرونده:Hooshang va Khaneh.ogg||right|thumb|300px|پادشاهی هوشنگ چهل سال بود]] |
− | [[پرونده:Hooshang 4.ogg||right|thumb| | + | [[پرونده:Hooshang 4.ogg||right|thumb|300px|'''چو بنشست بر جایگاه مهی''']] |
− | [[پرونده:Hooshang 5.ogg||right|thumb| | + | [[پرونده:Hooshang 5.ogg||right|thumb|300px|'''نخستین یکی گوهر آمد به چنگ''']] |
{{ب|جهاندار هوشنگ با رای و داد|به جای نیا تاج بر سر نهاد}} | {{ب|جهاندار هوشنگ با رای و داد|به جای نیا تاج بر سر نهاد}} | ||
{{ب|بگشت از برش چرخ سالی چهل|پر از هوش مغز و پر از رای دل}} | {{ب|بگشت از برش چرخ سالی چهل|پر از هوش مغز و پر از رای دل}} | ||
خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
== بنیاد نهادن جشن سده == | == بنیاد نهادن جشن سده == | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
− | [[پرونده:Hooshang 6.ogg||right|thumb| | + | [[پرونده:Hooshang 6.ogg||right|thumb|300px|'''یکی روز شاه جهان سوی کوه''']] |
+ | [[پرونده:Hooshang 7.ogg||right|thumb|300px|'''کوه''']] | ||
+ | [[پرونده:Hooshang 8.ogg||right|thumb|300px|'''کوه''']] | ||
+ | [[پرونده:Hooshang 9.ogg||right|thumb|300px|'''کوه''']] | ||
{{ب|'''یکی روز شاه جهان سوی کوه'''|گذر کرد با چند کس هم گروه}} | {{ب|'''یکی روز شاه جهان سوی کوه'''|گذر کرد با چند کس هم گروه}} | ||
{{ب|پدید آمد از دور چیزی دراز|سیه رنگ و تیره تن و تیز تاز}} | {{ب|پدید آمد از دور چیزی دراز|سیه رنگ و تیره تن و تیز تاز}} |
نسخهٔ ۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۲۱:۴۱
' | شاهنامه (هوشنگ) از فردوسی |
' |
پادشاهی هوشنگ چهل سال بود
جهاندار هوشنگ با رای و داد | به جای نیا تاج بر سر نهاد | |
بگشت از برش چرخ سالی چهل | پر از هوش مغز و پر از رای دل | |
چو بنشست بر جایگاه مهی | چنین گفت بر تخت شاهنشهی | |
که بر هفت کشور منم پادشا | به هر جا پیروز و فرمانروا | |
به فرمان یزدان پیروزگر | به داد و دهش تنگ بسته کمر | |
وزان پس جهان یکسر آباد کرد | همه روی گیتی پر از داد کرد | |
نخستین یکی گوهر آمد به چنگ | به آتش ز آهن جدا کرد سنگ | |
سر مایه کرد آهن آبگون | کزان سنگ خارا کشیدش برون | |
چو بشناخت آهنگری پیشه کرد | گراز و تبر اره و تیشه کرد | |
چو این کرده شد چارهی آب ساخت | ز دریا به هامونش اندر بتاخت | |
به جوی و به کشت آب را راه کرد | به فر کیی رنج کوتاه کرد | |
چو آگاه مردم بدین برفزود | پراکندن تخم و کشت و درود | |
بورزید پس هر کسی نان خویش | برنجید و بشناخت سامان خویش | |
از آن پیش که این کارها شد بسیج | نبد خوردنیها جز از میوه هیچ | |
همه کار مردم نبودی به برگ | که پوشیدنی شان همی بود برگ | |
نیا را همین بود آیین پیش | پرستیدن ایزدی بود کیش | |
چو مر تازیان راست محراب سنگ | بدانگه بدی آتش خوبرنگ | |
به سنگ اندر آتش بدو شد پدید | کزو در جهان روشنی گسترید |
بنیاد نهادن جشن سده
یکی روز شاه جهان سوی کوه | گذر کرد با چند کس هم گروه | |
پدید آمد از دور چیزی دراز | سیه رنگ و تیره تن و تیز تاز | |
دو چشم از بر سر چو دو چشمه خون | ز دود دهانش جهان تیرهگون | |
نگه کرد هوشنگ با هوش و سنگ | گرفتش یکی سنگ و شد تیز چنگ | |
به زور کیانی بیازید دست | جهان سوز مار از جهانجوی جست | |
بر آمد به سنگ گران سنگ خرد | همان و همین سنگ بشکست خرد | |
فروغی پدید آمد از هر دو سنگ | دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ | |
نشد مار کشته ولیکن ز راز | اپدید آمد آتش از آن سنگ باز | |
هر آن کس که بر سنگِ آهن زدی | ازو روشنایی پدید آمدی | |
جهاندار پیش جهان آفرین | نیایش همی کرد و خواند آفرین | |
که او را فروغی چنین هدیه داد | همین آتش آنگاه قبله نهاد | |
بگفتا فروغیست این ایزدی | پرستید باید اگر بخردی | |
شب آمد برافروخت آتش چو کوه | همان شاه در گِرد او با گروه | |
یکی جشن کرد آن شب و باده خورد | سَده نام آن جشن فرخنده کرد | |
ز هوشنگ ماند این سده یادگار | بسی باد چون او دگر شهریار | |
کز آباد کردن جهان شاد کرد | جهانی به نیکی ازو یاد کرد | |
بدان ایزدی جاه و فر کیان | ز نخجیر گور و گوزن ژیان | |
جدا کرد گاو و خر و گوسفند | به ورز آورید آنج بد سودمند | |
بدیشان بورزید و زیشان چرید | همی تاج را خویشتن پرورید | |
ز پویندگان هر چه مویش نکوست | بکشت و به سرشان برآهیخت پوست | |
چو روباه و قاقم چو سنجاب نرم | چهارم سمورست کش موی گرم | |
برین گونه از چرم پویندگان | بپوشید بالای گویندگان | |
برنجید و گسترد و خورد و سپرد | برفت و به جز نام نیکی نبرد | |
بسی رنج برد اندر آن روزگار | به افسون و اندیشهٔ بی شمار | |
چو پیش آمدش روزگار بهی | ازو مر دری ماند تخت مهی | |
زمانه ندادش زمانی درنگ | شد آن هوش هوشنگ با فر و سنگ |