تفاوت میان نسخه‌های «دیوان شمس/ای هفت دریا گوهر عطا کن»

از مشروطه
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ورود خودکار مقاله)
 
 
خط ۷: خط ۷:
 
| یادداشت =
 
| یادداشت =
 
}}
 
}}
 +
{{شعر}}
 
{{ب|ای هفت دریا گوهر عطا کن|وین مس‌ها را پرکیمیا کن}}
 
{{ب|ای هفت دریا گوهر عطا کن|وین مس‌ها را پرکیمیا کن}}
 
{{ب|ای شمع مستان وی سرو بستان|تا کی ز دستان آخر وفا کن}}
 
{{ب|ای شمع مستان وی سرو بستان|تا کی ز دستان آخر وفا کن}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ مارس ۲۰۱۲، ساعت ۱۸:۴۵

' دیوان شمس (غزلیات) (ای هفت دریا گوهر عطا کن)
از مولوی
'


ای هفت دریا گوهر عطا کن وین مس‌ها را پرکیمیا کن
ای شمع مستان وی سرو بستان تا کی ز دستان آخر وفا کن
بگریست بر ما هر سنگ خارا این درد ما را جانا دوا کن
ای خشم کرده دیدار برده این ماجرا را یک دم رها کن
احسان و مردی بسیار کردی آن مردمی را اکنون دو تا کن
ای خوب مذهب ای ماه و کوکب در ظلمت شب چون مه سخا کن
درد قدیمی رنج سقیمی گرد یتیمی از ما جدا کن
گر در نعیمم در زر و سیمم بی‌تو یتیمم درمان ما کن
من لب ببستم در غم نشستم بگشای دستم قصد لقا کن