پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در گشایش کنفرانس آموزش پزشکی ۱۹ آبان ماه ۱۳۴۹
| سخنرانی‌های محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بر پایه تاریخ | اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بزرگ ارتشتاران | تصمیم‌های مجلس |
پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در گشایش کنفرانس آموزش پزشکی ۱۹ آبان ماه ۱۳۴۹
تشکیل کنفرانس آموزش پزشکی در ایران که به ابتکار دانشگاه ملی ایران و با شرکت رؤسا و نمایندگان کلیه دانشکده‌های پزشکی ترتیب یافته‌است، مایه خوشوقتی ما است.
بدیهی است امر پزشکی از اموری است که با موجودیت هر جامعه ارتباط دارد و به همین جهت است که از آغاز تاریخ بشر این علم همواره از علوم اصلی به شمار آمده‌است. میراث علمی عظیمی که پزشکان ایرانی در طول قرون بر جای نهاده‌اند، بهترین نمودار مقامی است که این شعبه مهم از علوم بشری در کشور ما داشته‌است و حتماً می‌باید این سنت عالی در دوران کنونی به دست جامعه پزشکی ما به صورتی شایسته حفظ شود و توسعه یابد. انجام چنین وظیفه‌ای طبعاً مستلزم آن است که سازمان‌های پزشکی کشور و افرادی که در آنها کار می‌کنند، مستمراً و به طور منظم کار خود را با آخرین مطالعات و پیشرفت‌های پزشکی جهان هماهنگ سازند و پیوسته در جریان تازه‌ترین تحقیقات و اکتشافات بین‌المللی قرار داشته باشند، زیرا با ترقیات فوق‌العاده‌ای که هر روز در شئون مختلف پزشکی، چه از لحاظ علمی و بهداشتی و چه از نظر فن جراحی حاصل می‌شود، هیچ عقب‌ماندگی در این راه به احتمال قوی قابل جبران نمی‌تواند بود.
می‌دانیم که مفهوم پزشکی در عصر ما با آنچه در طول قرن‌ها از این مفهوم استنباط می‌شد به کلی فرق کرده‌است. امروزه اساس این علم مانند هر علم دیگری بر پایه تخصص قرار گرفته‌است و به هر اندازه که تحقیقات و مطالعات مربوط به هر رشته تخصصی در رشته‌های این علم توسعه می‌یابد و در نتیجه کیفیت کار در آن رشته بالاتر می‌رود، به همان نسبت حدود آن از نظر کمیّت کاهش می‌یابد، یعنی یک متخصص ناگزیر می‌شود پیوسته شعاع عمل تخصصی خود را محدودتر کند تا از این راه بتواند به نحو بهتری جوابگوی نیازمندی‌ها و مقتضیات آن قسمتی باشد که به عنوان رشته تخصصی برای خود حفظ کرده‌است.
امروزه هر جامعه مترقی احتیاج به کار شناسایی دارد که نه تنها به خلاف گذشته نمی‌توانند و نباید ذیفنون باشند، بلکه حتی در یک فن به خصوص نیز می‌باید فقط جزء خاصی از آن را میدان علمی خود قرار دهند. وظیفه اساسی که در این مورد و درمورد سایر مسائل پزشکی مملکت به عهده دانشکده‌های پزشکی دانشگاه‌های کشور است، همکاری وسیع در طرح و اجرای یک برنامه دقیق و مطالعه شده در سطح کشور است، که نه تنها جوابگوی نیازمندی‌های امروز مملکت باشد، بلکه در آن پیش‌بینی‌های لازم برای پاسخگویی به نیازهای بسیار وسیع‌تر جامعه پیشرفته فردای ایران به عمل آمده باشد.
در این زمینه طبعاً می‌باید ایجاد هماهنگی در کار این مراکز، طرح و اجرای برنامه‌های جامع تحقیقاتی، نحوه تدریس بهداشت و طب پیشگیری، توجه خاص به پزشکی روستایی در برنامه‌های دانشکده‌های پزشکی، مسائل آموزش پزشکی از نظر کمّی و کیفی یا نیازمندی‌های ناشی از تحولات اجتماعی کنونی ایران و با توقعات و احتیاجات جامعه آینده، توجه به احتیاجات پزشکی منطقه‌ای و بحث و مطالعه دقیق درباره برنامه‌های تخصصی، اصول کار مجمعی قرار گیرد که اکنون در سطح مملکتی به منظور مطالعه در مسائل مربوط به آموزش پزشکی تشکیل یافته‌است.
توفیق شرکت‌کنندگان در این کنفرانس را در حسن انجام کار علمی و پر ارزشی که به عهده دارند، خواستاریم.