پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در گشایش بیست و یکمین نشست مجمع عمومی شورای بین‌المللی شکار ۱۸ فروردین ماه ۱۳۵۳
| سخنرانی‌های محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بر پایه تاریخ | اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بزرگ ارتشتاران | تصمیم‌های مجلس |
پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر در گشایش بیست و یکمین نشست مجمع عمومی شورای بین‌المللی شکار ۱۸ فروردین ماه ۱۳۵۳
تاریخ ما نشان می‌دهد که شکار در تمامی ادوار گذشته در ایران ورزشی بسیار قابل احترام بوده است. در نزد شاهنشاهان و مردم، هر دو به یک اندازه شکار یک میراث ملی محسوب می‌شده که در شعر و نقاشی مورد ستایش فراوان قرار گرفته است.
بنابراین احساس می‌کنیم که شورای جهانی شکار و حفظ حیات وحش، محل مناسبی را برای برگزاری بیست و یکمین مجمع عمومی خود انتخاب کرده است و ایران عرصه شایسته‌ای برای این تجمع می‌باشد، خواه از حیث ورزش شکار که از سنت فرهنگی ما انفکاک ناپذیر است، و خواه از لحاظ حفاظت از حیات وحش و طبیعت که از آغاز انقلاب سفید ما که بیش از ده سال از آن گذشته، مورد توجه خاص ما بوده است.
موفقیتی که در قلمرو حفاظت طبیعت نصیب ما شده بدون تردید تا حد زیادی معلول این واقعیت است که انگیزه اجرای این برنامه به تمامی در داخل کشور منشاء و بنیان گرفت. در همان مراحل اولیه دریافتیم که کشور ایران برای اجرای برنامه‌ای صحیح و منطقی که وسعت شایانی برای آن در نظر گرفتیم، نباید متوقع دریافت کمک از خارج باشد. ما اعتقاد داریم که اتکاء کامل به مقدورات و منابع ملی خویش در موفقیت و به ثمر رسانیدن سیاستی صحیح و خردمندانه در این زمینه سهمی سنجش ناپذیر داشت. شاید بواسطه همین امر یعنی اتکاء به خویش است که ایران توانسته است در جنبش بین‌المللی حفاظت از محیط زیست نقشی چنین ایفاء کند.
به اعتقاد ما راز موفقیت بشر در این است که در ضمیر و قلب خویش همواره یک نخجیر گیر و جوینده اسرار عوالم ناشناخته بوده است، ولی کشف ضرورت زندگی در جوار طبیعت به طریق هماهنگ و فارغ از تعارض را ما مرهون راهگشایان اولیه، طبیعت شناسان، و شکارچیان ورزش دوست قرن گذشته می‌باشیم که امروزه بوسیله مجامع و گروه‌های تحقیقی که تعدادشان روز بروز افزایش پذیرفته، انواع گوناگون رشته‌های جدید علمی، برنامه‌های تمشیت وحوش، دستگاه‌های دولتی و سازمان‌های بین‌المللی جنبه علمی به خود گرفته است.
کشور ما از این حیث مثال مناسبی است. بشر به مدت چندین هزار سال به عنوان جزء انفکاک ناپذیر طبیعت در چهارچوب قوانین گریز ناپذیر طبیعی در این خطه پهناور زیست کرد. تباهی محیط زیست و اضمحلال تدریجی حیات وحش در ایران تا اندازه زیادی نتیجه رسیدن ما به بلوغ صنعتی طی نسل حاضر می‌باشد.
خوشوقتیم که در ایران (همچنان که در بسیاری از کشورهای دیگر) گروه قلیلی از شکارچیان و خواستاران حفظ طبیعت، آن اندازه بینش و عزم داشتند که این خطرها را به مردم گوشزد کرده و برای معکوس کردن روند مشهود تلاش نمایند و به پایمردی چند تن از اشخاصی که خود را وقف جلوگیری از انقراض برخی از انواع شکارهای بزرگ و حفظ زیستگاه‌های آن‌ها نموده بودند، تشکیل سازمانی را در حد وزارتخانه که انجام فعالیت‌های مختلفی از قبیل حفظ اکوسیستم‌ها، جلوگیری از آلودگی محیط زیست تمشیت پارک‌های ملی و مناطق حفاظت شده و نگهداری و مراقبت از حیات وحش را بر عهده دارد، تشویق کردیم.
بررسی تکامل تکنولوژیک ما را به این نتیجه می‌رساند که آدمی اینک همّ خویش را به نحوی روزافزون در جهت اعاده توازن و تعادل بین انسان و طبیعت مصرف می‌دارد، تعادلی که اجداد انسان در سپیده دم تمدن از آن برخوردار بودند.
کسانی چون شما شکارچیان و طبیعت شناسان که نسل‌های آینده مدیونتان خواهند بود، از طریق عشق و علاقه به طبیعت و معرفت علمی به قواعد و قوانین آن در پیدا کردن راه حل‌های مناسب جهت مسائل محیط زیست سهم عمده‌ای خواهند داشت.