پیام اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر به مناسبت بیست و یکمین سال بنیاد نهادن سازمان ملل متحد ۲ آبان ماه ۱۳۴۵
| برنامه عمرانی سوم/سال ۱۳۴۵ | درگاه اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر | بیست و پنجمین سال شاهنشاهی اعلیحضرت محمدرضا شاه پهلوی آریامهر |
۲ آبان ۱۳۴۵
پیام شاهنشاه به‌مناسبت بیست‌ویکمین سال تأسیس سازمان ملل متحد
آغاز بیست‌ویکمین سال سازمان ملل متحد را به کلیه کسانی که در راه برقراری صلح و دوستی با عزمی راسخ و ایمانی پایدار جهادمی‌کنند، تبریک می‌گوییم.
بیست‌ویک سال پیش بعد از آنکه جنگ جهانی دوم، بسیاری از شهرهای آباد را به تل‌هایی از خاکستر تبدیل کرد و میلیونها افراد آدمی را به خاک و خون کشید، جمعی از ملل صلح‌دوست جهان گرد هم آمدند تا دنیایی را که ویران گردیده‌بود، از نو بسازند و برفراز ویرانیها شالوده بنایی را پی‌ریزی کنند که در آن جز نغمه صلح و سعادت انسانها، نوای دیگری شنیده‌نشود، و بدین منظور سازمانی استوار پدید آورند تا پاسدار صلح و آسایش افراد بشر باشد.
موفقیتهایی که سازمان مذکور با وجود مشکلات فراوان در عرض سالهای گذشته در امر تفاهم بین‌المللی و برقراری صلح و دوستی میان ملتها به‌دست آورده، قابل توجه‌است. کشور ما ایران که از بدو تأسیس این سازمان یکی از وفادارترین اعضای آن بوده‌است، پیوسته به منشور ملل متحد که در حقیقت منشور آزادی و سعادت ملتها است، احترام گذاشته و سیاست داخلی و خارجی خود را طوری پایه‌گذاری کرده‌است که همواره با اصول منشور مذکور مطابقت داشته و حتی در مواردی چند نیز از آن گام فراتر نهاده‌است.
از لحاظ سیاست داخلی دگرگونی عظیمی که در عرض چند سال گذشته در کلیه شئون این مملکت رخ داده، رنگ جدیدی به جامعه ایرانی بخشیده که در تاریخ کشور ما امری بی‌سابقه بوده‌است.
تخصیص یک روز از بودجه نظامی مملکت برای پیکار با بی‌سوادی در سراسر جهان، و ایجاد سپاهیان دانش و بهداشت و آبادانی، یکی از جلوه‌های این تحولی است که می‌تواند همچون مشعلی فروزان سرمشق سایر کشورهای صلح‌دوست جهان باشد.
از لحاظ سیاست خارجی کوشش برای ایجاد تفاهم میان کشورهای نزدیک و دور، تلاش برای صلح‌جویی و دوستی و هم‌زیستی و همکاری بین ملل و دول مختلف با رژیمهای گوناگون و طرفداری از خلع سلاح کامل و تضمین‌شده و جلوگیری از پخش سلاح‌های هسته‌ای در جهان، همه و همه از نشانه‌های بارز احترام ما و ملت ما به سازمان ملل متحد و منشور آن است. اما چنین به نظر می‌رسد که تمام کشورها با وجود امکانات عظیمی که در اختیار دارند، نخواسته و یا نتوانسته‌اند آن طور که باید و شاید از لحاظ مادی و معنوی در تحکیم مبانی این سازمان و جهانی ساختن اصول آن بکوشند. پیکاری که هم اکنون در آسیای جنوب شرقی درگیر است و خطراتی که گسترش این پیکار ممکن است در آتیه برای صلح جهان در بر داشته‌باشد، تأثر و نگرانی عمیقی در ما و ملت ما که عشقی لایزال و علاقه‌ای وافر به صلح و دوستی و محبت و سعادت انسانها دارد، ایجاد کرده‌است. کافی‌است نگاهی به گذشته تاریک بیفکنیم تا نیک دریابیم که جهان ما در نیمه اول این قرن بر اثر دو جنگ جهان‌گیر با چه مصائبی روبه‌رو شده و ادامه این راه چه فجایع و بلیاتی ممکن‌است بار دیگر برای جهانیان به‌بار آورد.
اکنون وقت آن رسیده‌است که ملل صلح‌دوست جهان به پا خیزند تا قبل از آنکه فاجعه‌ای عظیم برای بشریت رخ دهد، به فکر چاره‌جویی برآیند و ملل بزرگ نیز بهتر است قبل از تسخیر فضا به تسخیر دلها بپردازند، زیرا ما معتقدیم که بزرگی ملتها در این نیست که بتوانند در یک لحظه شهرها را ویران کنند و میلیونها کودک و جوان و پیر را به هلاک برسانند، بلکه بزرگی آنان در این است که بتوانند میلیونها افراد بشر را از چنگال بیماری بی‌سوادی و ترس و یأس و تهیدستی برهانند تا انسانها بتوانند در جهانی آزاد و آرام در جوار یکدیگر در صلح و صفا و محبت و صمیمیت زیست کنند.
رجاء واثق داریم که بالاخره بشردوستی و عقل و ایمان به خداوند بر کینه‌توزی و نفاق و ستمگری پیروز خواهدشد و ملل جهان نیز همه با هم یکدل و یک‌جان در راه تحکیم مبانی و اصول سازمان که خانه امید جهانیان است، گام برخواهندداشت.