مذاکرات مجلس شورای ملی ۷ تیر ۱۳۱۱ نشست ۹۳
| مجلس شورای ملی مجموعه قوانین دوره قانونگذاری هشتم | تصمیم‌های مجلس | قوانین بنیان ایران نوین |
| نمایندگان مجلس شورای ملی دوره قانونگذاری هشتم |
مذاکرات مجلس شورای ملی ۷ تیر ۱۳۱۱ نشست ۹۳
مشروح مذاکرات مجلس ملی، دوره۸
جلسه: ۹۳
صورت مشروح مجلس روز سه‌شنبه ۷ تیرماه ۱۳۱۱ (۲۳ صفر ۱۳۵۱)
فهرست مذاکرات
۱) تصویب صورت مجلس
۲) تصویب سه فقره مرخصی
۳) شور اول لایحه قرارداد تجدید ادویه مخدره
۴) شور اول لایحه قرارداد بین‌المللی امداد
۵) شور اول لایحه قرارداد تعاون مالی
۶) شور اول لایحه تعیین تکلیف مستخدمینی که به علت مردن قادر به انجام وظیفه نمی‌باشند
۷) موقع دستور جلسه بعد - ختم جلسه
مجلس یک ساعت و نیم قبل از ظهر به ریاست آقای دادگر تشکیل گردید
صورت مجلس روز سه‌شنبه ۳۱ خردادماه را آقای مؤید احمدی (منشی) قرائت نمودند اسامی‌غائبین جلسه قبل که ضمن صورت مجلس خوانده شده است.
غائبین با اجازه آقایان: آشتیانی - روحی
غائبین بی اجازه آقایان: تیمور تاش - میرزا سید مهدی خان فاطمی - اورنگ - کفایی - آقا رضا مهدوی - امیرحسین خان
دیرآمده بی اجازه آقایان: چایچی - قوام
]۱- تصویب صورت مجلس [
رئیس - آقای مهدوی
آقا رضا مهدوی - قبل از دستور
رئیس - در صورت مجلس نظری نیست؟ (نمایندگان - خیر) صورت مجلس تصویب شد.
] ۲- تصویب سه فقره مرخصی[
رئیس - چند فقره خبر از کمیسیون عرایض و مرخصی رسیده است قرائت می‌شود:
خبر مرخصی آقای ناصری
نماینده محترم آقای ناصری برای رسیدگی به امور محلی از تاریخ ۱۴ فروردین ۱۳۱۱ تقاضای چهل روز مرخصی نموده‌اند کمیسیون با تقاضای ایشان موافق و اینک خبر آن را تقدیم می‌دارد:
رئیس - این قسمت از مرخصی مربوط به گذشته است آقایان موافقین قیام فرمایند
(اغلب قیام نمودند)
رئیس - تصویب شد
خبر مرخصی آقای یارعلی
نماینده محترم آقای یارعلی به واسطه کسالت تقاضای دو ماه مرخصی از تاریخ چهاردهم تیرماه نموده‌اند کمیسیون با یک ماه
از مدت مورد تقاضا موافق و اینک خبر آنرا تقدیم می‌دارد.
رئیس- آقای رهنما
رهنما- بنده راجع به این قسمت با اصل موضوع مخالفتی ندارم ولی یک موضوعی است که به آقایان نمایندگان می‌خواستم توضیح بدهم سابق براین وقتی که مرخصیها به مجلس می‌آمد کمیسیون عرایض یک فرمولی گرفته بود در این کار که از نقطه نظر عمل حقیقه در جای خودش این رویه بسیار پسندیده بود و آن این بود که حتی المقدور از حقوق اشخاصی که مرخصی خواسته بودند تخصیص داده می‌شد بمصارف خیریه محتاج نیست بنده در این قسمت زیاد عرض کنم محتاج نیست که بنده عرض کنم در این مملکت عرضائی هستند که کاملا محتاج هستند که رعایتی از آنها بشود بعقیده بنده بهترین خدمت امروز در ایران این است که هرکسی داشته باشد از مال خودش کمک بکند بمریضخانه‌ها (صحیح است) حقیقته یک عمل انسانی است بنده یک روز رفتم در مریضخانه دولتی در آنجا دیدم که چه مراقبتی از مرضای بی بضاعت می‌شود و مراقبتی که از اشخاص بی بضاعت می‌شد فوق العاده محل رضایت بود ولی باز یک عده مریض هستند که رجوع می‌کنند بمریضخانه‌ها و مریضخانه‌ها برای معالجه آنها وسائل ندارند بودجه ندارند. کمیسیون عرایض و مرخصی یک مقداری یک عشر یا بیشتر اختصاص می‌دادند به مریضخانه حضرت عبدالعظیم این مریضخانه بیست هزار تومان از پول افراد این مملکت خرجش شده است سالها داده‌اند بامید اینکه تمام شود و بالاخره هرکسی یک جدیتی در سهم خودش کرده است و مجلس هم یک رویه گرفته بود که سعی کند و اقدام کند که این مریضخانه تمام بشود که تخت خوابها حاضر شود برای معالجه و مداوای مرضی خواستم تذکر بدهم به آقای مخبر کمیسیون عرایض و مرخصی (بدون اینکه با اصل این خبر مخالف باشم) که چه ضرر دارد این رویه را دو مرتبه معمول کنند که از دست هرکسی که ساخته است یک مقداری ولو ده تومان باشد باین کار تخصیص بدهند و بعقیده بنده بهترین کمک‌ها و مفیدترین عملیاتی که ما بکنیم همین است.
رئیس- آقای ملک
ملک مدنی- عرض کنم که اصولا اظهارات آقای رهنما صحیح است در جای خودش و بعقیده بنده مریضخانه هر قدر زیاد بشود برای رفاه عامه بهتر است کمیسیون عرایض هم وقتی که تصمیم گرفت یک کمک‌های زیادی باین کار کرد و در حدود دوازده سیزده هزار تومان آنچه که بنده خاطر دارم باین مریضخانه حضرت عبدالعظیم (ع) کمک کرد و علتش هم این بود که سابقا یک مرخصیهای ممتدی تقاضا می‌کردند و کمیسیون عرایض هم تصمیم گرفت که کمکی باین مریضخانه از محل آن مرخصیها بکند اخیرا در این خبرهای مرخصی که برای مریضخانه‌ها و موسسات خیریه چیزی تخصیص داده نشده است دو علت دارد یکی اینکه مریضخانه حضرت عبدالعظیم (ع) معلوم نیست که با چه مبلغی خاتمه پیدا می‌کند و مخصوصا حضرت عالی که نماینده آن محل هستید استدعا می‌کنم که این را تحقیق بفرمائید و چون فوق العاده علاقمند هستید این را مخصوصاً عرض می‌کنم که طوری این مریضخانه را وسیع گرفته‌اند که با این قسم کمک مجلس ممکن نیست که این مریضخانه تمام شود زیرا برای حضرت عبدالعظیم (ع) یک مریضخانه که هست سی تختخواب داشته باشد کافی است کسی که از شهر پا نمی‌شود برود آن جا و در تختخواب آنجا بخوابد محدود است بیک عده اهالی حضرت عبدالعظیم (ع) و اطراف آن و تازه هر قدر هم که مریضخانه را توسعه بدهند و وقتی که خاتمه پیدا کرد بودجه ندارد در صورتیکه مریضخانه بودجه لازم دارد بنده عقیده‌ام این است که سعی بکنند اولا با یک مبلغ جزئی این مریضخانه خاتمه پیدا کند و در قسمت بودجه هم عقیده بنده این است که مخارج آن جا را هم صحیه بدهد برای اینکه یک مریضخانه مفیدی است و اداره صحیه در بودجه خودش مخارج این مریضخانه را پیش بینی بکند یک مطلب دیگر اینکه آقایان نمایندگان
در سال یکماه مرخصی حق دارند استفاده کنند و این یکماه مرخصی را وقتی که خودشان حاضر نباشند یکمقداری اختصاص بدهند برای یکی از موسسات خیریه کمیسیون نمی‌تواند آنها را مجبور کند آن یک نظری بود که ما در کمیسیون می‌گرفتیم برای مرخصیهای ممتد ولی اخیرا چنانچه در این خبر هم ذکر شده دوماه مرخصی خواسته‌اند و مابا یک ماه بیشتر موافقت نکرده‌ایم زیرا تصمیم قطعی کمیسیون این شده است که بیشتر از یک ماه در سال به آقایان نمایندگان مرخصی ندهند و هرکس که از یکماه بیشتر خواست حقوق مرخصیش بصرفه مجلس ضبط می‌شود این بود که آقایان موافقت نکردند و الا در اصل نظر آقای رهنما بنده هم موافقم.
رئیس- آقایانیکه با مرخصی آقای یارعلی موافقت دارند قیام فرمایند.
(اکثر برخاستند)
رئیس- تصویب شد. خبر مرخصی آقای خواجوی: نماینده محترم آقای خواجوی:
نماینده محترم آقای خواجوی برای رسیدگی بامور محلی از تاریخ ۱۲ تیرماه ۱۳۱۱ تقاضای یک ماه مرخصی نموده‌اند کمیسیون با تقاضای ایشان موافق و اینک خبر آنرا تقدیم می‌دارد.
رئیس- آقای افسر
افسر- تصمیمات خصوصی کم کم دارد قانون می‌شود و جای قانون را می‌گیرد بنده لازم است تذکر بدهم و عرض کنم ما هنوز نظامنامه نگذرانده‌ایم که یک نماینده در سال یک ماه مرخصی بیشتر حق ندارد بگیرد مطابق نظامنامه کمیسیون موظف است که اگر عذر یک نماینده را موجه دانست و ممنوع بود یکماه چهل روز، دو ماه، سه ماه هرچه دلش می‌خواهد باید مرخصی بدهد و الا اگر عذرش مسموع نیست ده روز هم نباید بدهد و یک روز هم نباید بدهد و این نظامنامه بیست و دوسال است در جریان است از ۱۳۲۷ در جریان است الان بیست و چهار سال است (کلالی- بسیار خوب نظامنامه ایست) و مادامی که پیشنهاد رسمی نشده است برای تغییر نظامنامه و مجلس رای نداده افکار شخصی و کمیسیون هیچ قابل اتباع ماها نیست کمیسیون البته میل خودشان است و می‌خواهند یک تصمیمی بگیرند مانعی ندارد که اگر یک کسی ناخوش است دارد می‌میرد یک ماه مرخصی بدهند اگر یک کسی می‌خواهد با ملاک شخص خودش که می‌خواهد از بین برود سرکشی کند یک ماه مرخصی بدهد می‌خواهد کار دیگری را انجام بدهد یکماه این میل کمیسیون است باشد ولی ما فعلا همچون قانونی نگذرانده‌ایم و تا وقتی که تغییری در ماده نظامنامه داده نشده است این تصمیمات الزام آور نیست ولی حالا کم کم دارد طوری می‌شود که تصمیم دارد جای قانون را می‌گیرد ممکن است یک ماده پیشنهاد بشود که هیچ مرخصی بکسی ندهند ممکن است رای داده شود ولی تا وقتی که این تصمیم در مجلس قطعی نشده است جزء اصول و مواد نظامنامه نمی‌شود قبول کرد و کم کم چون این اصل داشت مثل یک اصل تثبیت شده در مجلس قبول می‌شد عرض کردم والا مخالفتی با آقایان ندارم.
رئیس- برای جلب توجه آقای افسر عرض می‌کنم که کمیسیون می‌تواند اعمال نظر در رد یا قبول مرخصیها بکند (افسر- البته می‌تواند) وقتی که بطور اعم و بطور کلی این اختیار را دارد این اختیار خودش را بقیافه‌ها و شکل‌های مختلف اعمال می‌کند یک ماه می‌خواهد بدهد یک ماه می‌دهد یک وقت می‌تواند وضعیت مجلس را مراقبت بکند که مجلس باقلیت نیفتد گاهی می‌تواند بیشتر بدهد بنابراین کمیسیون برخلاف تکلیفش عمل نکرده ومی‌تواند اینجور اصول را موقتا اتخاذ کند. آقای دیبا.
طباطبائی دیبا- فرمایشی که آقای افسر فرمودند صحیح بود البته نظامنامه تا تغییری نکرده که بقوت خودش باقی است هر نماینده هرچه دلخواهش است می‌تواند اجازه بگیرد و کمیسیون هم مختار است اجازه بدهد یا ندهد بالاخره خبرش تقدیم مجلس می‌شود ولی بالاخره بنده عقیده‌ام این است که نظامنامه را باید تغییر داد و این یک اصل کلی نیست که کمیسیون در روی آن
Page 4 missing
مستخدمینی که بواسطه مرض قادر بانجام وظیفه نیستند
قرائت می‌شود:
خبر کمیسیون
لایحه نمره ۹۱۲۳ دولت راجع به تعیین تکلیف مستخدمینی که بعلت مرض قادر به انجام وظیفه نمی‌باشند باحضور آقای وزیر مالیه در کمیسیون داخله مطرح و مورد شور واقع شده و یا مختصر اصلاحی تصویب گردید اینک خبر آنرا تقدیم می‌دارد.
ماده ۱- هریک از مستخدمین رسمی و کنترانی و سریائی و دون رتبه مملکتی و بلدی بعلت مرضی که قدرت انجام خدمت را از مستخدم سلب نماید و از حضور در سرخدمت باز بماند می‌تواند حقوق ایام مرض را دریافت کند بدون اینکه این مدت بابت مرخصی محسوب شود مشروط بانکه این غیبت او سی روز در سال وارسه ماه در پنجسال تجاوز ننماید.
ماده ۲- جزئیات و ترتیبات مقررات ماده اول بموجب نظامنامه وزارتی تعیین خواهد شد.
رئیس- مذاکره در کلیات است آقای دیبا.
طباطبائی دیبا- اینماده و این لایحه حقیقه برای ارفاق به مستخدمین است ولی با این ترتیبی که نوشته شده است بنده عقیده‌ام این است که چندان ارفاقی نیست برای مستخدمین برای اینکه نوشته شده است مرضی باشد که قدرت انجام خدمت را از مستخدم سلب کند ولی یک امراضی هست که ممکن است یک مرتبه یک کسی مریض باشد و فعلاً حاضر برای انجام خدمت هست ولی آن خدمت برای آن شخص مضر است یعنی برحسب تشخیص طبیب برای آتیه او مضر است که برودگار کند. این عبارت ماده اگر با این ترتیب نوشته شود با وجود غدغن طبیب آن مستخدم محروم می‌شود و این یک اشکالی است که بنده عقیده‌ام این است که باید اصلاح کرد که تمام مراتب را شامل بشود نه یک مرضی که بکلی سلب قدرت را از مستخدم بکند یکی دیگر هم اینجا نوشته است که دون رتبه مملکتی و بلدی ولی یک موسساتی است که مربوط به مملکت و بلدی نیست ولی مرتبا از خزانه دولت حقوق می‌گیرند مثل بانک ملی یا مریضخانه‌ها اینها یک موسساتی است که مملکتی نیست و بلدی هم نیست با وجود این آن مستخدمین ممکن است که از خزانه دولت حقوق بگیرند. بنده عقیده‌ام این است که یک موسساتی از خزانه دولت حقوق می‌گیرند هم مشمول این لایحه باشد. این عقیده بنده است و بعد هم اگر واقعا دولت می‌خواهد ارفاق کند عقیده بنده این است که در تمام مدت مرض باید مزد بدهد نه اینکه یکماه بدهد. اینجا تخصیص شده به یک ماه بنده عقیده‌ام این است که تمام مدت مرض را قرار دهند و شامل شود.
وزیر مالیه- آقایان مسبوقند که تا حالا وقتی مستخدمی مریض می‌شد اصلا یک روز هم حقوق نمی‌گرفت برای بهبودی حال مستخدمین ما خواستیم یک قانونی بیاوریم و این انتظار را نداشتیم که گفته شد عوض بیست روز پنج ماه دولت حقوق بدهد و اگر در منزل نشست و سرش هم درد کند باز بدهد بنده حالا صریح عرض می‌کنم بطور مختصر و اجمال. این کار همین اندازه که ممکن است فوائدی درش داشته باشد خطراتی هم دارد همینطور که یک دفعه دیگر هم اینجا بحث شده بنده می‌خواهم تکرار کنم. گفتند کسی که در راه انجام وظیفه مقتول شود اگر خاطر آقایان باشذ ما خواستیم صریحاً بنویسم که پاتوی آتش بسوزد پاتوی آب بیفتد مثل مامورین اطفائیه یا این که تونل می‌کند منجر شود. گفتند چرا این همه طول و تفصیل برای این که می‌خواهیم هیچ نوع سوء تفسیری نباشد در کار و نمی‌خواهیم به آنهای دیگر بدهیم وقتی یک چیزی سربسته شد همه جور قابل سوء تفسیر است. ما باید دو دقت بکنیم یکی این که آنکسی که حقیقتاً مریض است بی حقوق نماند و این راه را هم سد کنیم که کسی که حقیقتاً مریض نیست حقوق بگیرد. آقایان باید مراقب این باشند که این حق از کسی که مریض است فوت نشود و از آنطرف هم باید مراقب مالیه و منافع مالی مملکت باشند که کسی که مریض نیست و می‌گوید مریضم و توی خانه مانده پول خزانه دولت توی جیب این شخص نرود. حالا جهت جامع این از حالا تا یک ماه دیگر هم اگر بحث و دقت کنیم چاره نداریم جز این که یک عبارات صریحی به مضمون همین عبارت
بنویسیم که از هزار مورد شاید به آن شخصی که حقیقتاً مریض است داده نشود و باید از این یکی اغماض کرد تا اینکه محدود شود به آنهائی که اکثریت عظیمه را تشکیل می‌دهد و محدود می‌شود به آنهائی که حقیقتا مریض هستند و الا اگر قدری شل کردید عبارت را یکسال ممکناست یک کسی بوزارت داخله مثلا نرود برای اینکه دردی دارد پایش می‌خارد من از کجا بدانم. اطبای مملکت ماهم خیلی اشخاصی خوبی هستند و خیلی مهربان هستند و وقتی که یک کسی را معاینه می‌کنند می بیند یک چیزیش است. بنده نمی‌گویم چیزی نیست ولی از صد تا اینجور آدم یکی اش واقعا مریض است و از کارش وا می‌ماند والا هرکدام از ماها یا عصبانی هستیم یا معده مان خوب کار نمی‌کند یا سوء هضم داریم ولی اینها مانع نمی‌شود که ما کار نکنیم یک کسی که صبح نمیاید باداره و سرخدمتش حاضر نمی‌شود و از خزانه مملکت پول می‌گیرد قول او نباید تنها کافی باشد این است که اول بعد از خیلی تفکرات نوشتیم مریضی بستری. فکر ما این بود گرچه می‌دانستیم که غیربستری هم ممکن است نتواند کار کند مثلا دستش شکسته باشد. این دو سه تا را هم گفتیم نگیرند. ولی آقایان در کمیسیون دقت کافی کردند بنده هم قبول کردم بمریضی که سلب قدرت کار کردن از او بشود و سلب قدرت انجام وظیفه از او بشود داده شود. اما حالا از این هم تجاوز کنیم و عبارت هائی بنویسیم خوب نیست. بنده تصدیق دارم ممکن است این عبارتی که ما نوشته‌ایم در سال دو نفر را که حقیقتا قادر انجام وظیفه نیست داخل این عبارت نشود و بی حقوق بمانند ولی کار دیگری نمی‌توانیم بکنیم و اگر بخواهیم عبارت را طوری بنویسیم که این دو نفر هم داخل شوند آنوقت پنجاه نفر دیگر هم که مستحق نیستند داخل می‌شوند. پس یک عبارت جامعی که بقدری دقیق باشد که بقول آقایان جامع افراد و مانع اغیار باشد گمان می‌کنم خدا خلق نکرده و در این موارد باید طوری بنویسیم که منافع خزانه مملکت هم رعایت شود. این است که عرض می‌کنم اگر بخواهیم در این قبیل موارد خیلی شل کنیم اصل موضوع از میان می‌رود آنوقت بنده مجبور می‌شوم که لایحه را نیاورم و همین وضع حالیه می‌شود که کسی که مریض بستری است محروم می‌ماند. اما در باب موسست ما نوشتیم مامور دولت آقایان در کمیسیون فرمودند استخدام لشکری و مجلس شورای ملی و استخدام بلدی را هم داخل کردند اگرچه مستخدمین بلدی از خزانه مملکت حقوق نمی‌گیرند معذالک برای اینکه در بعضی امور قوانین استخدامی اشتراک دارند ما قبول کردیم. ولی از این حد نمی‌توانیم تجاوز کنیم. فرمودند مستخدمین بانک ملی مستخدمین بانک از خزانه دولت حقوق نمی‌گیرند و یک شاهی از خزانه مملکت به آنها داده نمی‌شود. اینها اعضاء یک بانکی هستند و از بانک حقوق می‌گیرند. حالا آن بانک صاحب سرمایه اش یعنی آکسیونر آن دولت است دخلی به مطلب ندارد. اگر کسی در مریضخانه باشد اگر مریضخانه دولتی است که شامل این می‌شود و اگر دولتی نیست و غیردولتی است و می‌خواهیم اینها را هم شامل کنیم آنوقت تمام موسسات تجارتی و کمپانیها و غیره را هم باید بنویسیم آنوقت یک قانون کلی و مملکتی می‌شود که مثلا هر شاگردی که در دکانش مریض شد او را هم شامل شود البته این خیلی خوب است ولی موقع دارد ما الان در صدد این کار نیستیم. ما در این قانون منحصر کرده‌ایم باشخاصی که از خزانه مملکت منحصرا حقوق می‌گیرند. بلدی را هم داخل کردیم یا اینکه از خزانه مملکت حقوق نمی‌گیرند چون در بعضی ترتیبات شرکت دارند با مستخدمین کشوری آنها را هم داخل کردیم و باین اندازه وسعت دادیم ولی از آقایان تمنی دارم بهمین حال باقی بگذارند. پانزده روز راهم ما در کمیسیون بیست روز کردیم. دو ماه را هم سه ماه کردیم برای مستخدمین بدبختی که بعضی اوقات واقعا ناخوش می‌شوند و جزو مرخصی حساب می‌کنند. اگر مرخصی نباشد اصلا حقوق گیرش نمی‌آید. بگذارید این بگذرد اینها زودتر راحت شوند.
رئیس- آقای رهنما
رهنما- بنده در قسمت اظهارات آقای وزیر مالیه یک قسمتش را متوجه شدم و آن قسمت این بود که فرمودند اصل خبر با خبری که کمیسوین داده یک اختلاف پنج روزه پیدا کرده یعنی دولت پینشهاد کرده پانزده روز مرض مستخدم جزء ایام مرخصیش محسوب شود. کمیسیون
بیست روز کرده در صورتی که اینطور نیست و ۳۰ روز کرده‌اند. این خبر را بنده می‌خوانم و تازه بنده باین خبر هم اعتراض دارم (ماده اول- هریک از مستخدمین رسمی و کنتراتی و سرپائی و دون رتبه مملکتی بعلت مرضی که قدرت انجام خدمت را از مستخدم سلب نماید و از حضور در سرخدمت باز بماند می‌تواند حقوق ایام مرض را دریافت کند بدون اینکه اینمدت بابت مرخصی محسوب شود مشروط بانکه این غیبت از سی روز در سال) کمیسیون سی روز تصویب کرده (و از سه ماه در پنج سال تجاوز ننماید) (احتشام زاده و مخبر- اشتباه در طبع شده است باید بیست روز باشد) در هر صورت بنده با سی روز هم مخالفم برای چه مخالفم؟ برای اینکه اولا این لایحه برای چه آمده است یعنی برعایت و ملاحظه کدام طبقه آمده است. مستخدمین مملکتی چند طبقه هستند مستخدمین رسمی و کنتراتی و غیره ما مستخدمین کنتراتی داریم که حقوق زیاد می‌گیرند بعد می‌آید سر مستخدمین سرپائی و دو رتبه. اینها را هم می دانیم چقدر حقوق می‌گیرند ایا برای رعایت درجه اول یا درجه دوم این لایحه آمده است یا برای رعایت مجموع اینها؟ اگر برای مجموع اینها است که باید تصدیق کنید که این دو طبقه باهم فرق دارند این را نمی‌شود انکار کرد. مستخدمین سرپائی مستخدمی که سی تومان یا سی و یک تومان حقوق می‌گیرد با زندگانی گران امروز این شوخی نیست فرق دارد زندگانی این مستخدم با کسیکه سیصدتومان یا چهارصد تومان حقوق می‌گیرد در هر حال بایستی رعایت این نکات را کرد ما نمی‌توانیم بگوئیم که یک مستخدم جزء اگر حصبه گرفت زندگانیش با آن مستخدمی که چهارصدتومان حقوق می‌گیرد فرق ندارد. اولی پانزده روز ضرر می‌کند دومی هم پانزده روز اولی آب فیلتره و آب جوشیده می‌تواند بخورد دومی نمی‌تواند بخورد. مرض در زندگانی دومی مدتش طولانی تر است در صورتیکه در زندگانی اولی طولانی نیست (صحیح است) وسایل زندگانی برای اولی فراهم تر و بیشتر است بالاخره طرز زندگی و معالجه و پرستاری و نگاهداری همه اینها در طرز زندگانی این طبقات فرق می‌کند. پس ما نمی‌توانیم وقتی که یک قانونی وضع می‌کنیم هر دو اینها را مساوی بگیریم و برای هر دو یکمدت قرار دهیم. اگر پیشخدمت یا مستخدم جزء یک وزارتخانه حصبه گرفت چهل روز چهل و پنج روز خوابید آیا شما پانزده روز باو حقوق می‌دهید و بقیه را بابت چیزش حساب می‌کنید. این انصاف نیست آقا با قیدی که خود آقای وزیر مالیه در این قسمت کردند و حقا هم همینطور است که فرمودند مرض باید محدود باشد بیک حدی تا اگر یک کسی پایش بخارد شامل این مرخصی نشود. اما اگر کسی دستش بشکند یا یک مرخصی تندی بگیرد برای این مریض در صورتیکه از آن طبقه باشد کم است بعقیده بنده و اگر سی روز هم باشد بازکم است بنا براین بنده می‌خواهم این قسمت را بنظر آقایان نمایندگان برسانم که توافق نظری حاصل شود در قسمت دوم که از سی روز ببالا باشد فرض کنید یکی از این اشخاص دستش شکست و مدت سی روزش هم چهل و پنج روز شد یا مریض حصبه بود این اگر خوب شد و بعد آمد سرکارش و مشغول گار شد و مشغول شنیدن صدای زنگ‌های اطاق شد آنوقت این را پانزده روز در باره اش منظور کنید این انصاف نیست باید دستشان را باز بگذارید و محدود نکنید بین آن طبقه که وسایل زندگانی دارند با آن طبقه که وسائل زندگانی را فاقدند تفاوتی گذارده شود والا خلاف انصاف است.
نمایندگان- صحیح است
احتشام زاده- شرحی نماینده محترم راجع به وضعیت زندگانی مستخدمین جزء و مستخدمین سرپائی فرمودند البته هیچ مورد تردید نیست که وسائل امرار معاش و دفع مرض برای آن طبقات بالا فراهم تر است تا طبقات پایین ولی این را هم تصدیق می فرمائید که زندگانی اشخاص هم متناسب است این نکته که فرمودید محل تصدیق است و این را هم معتقد هستم که از این طبقه باید بیشتر رعایت شود ولی ما هیچ دلیلی هم نداریم که بگوئیم اگر یک مستخدمی سالها هم در یک وزارتخانه خدمت کرد و از خودش لیاقت و کفایت بروز داد و در اثر لیاقت ارتقاء پیدا کرد و بیک مراتبی رسید آن را از یک حقوقی که مستخدمین جزء و پائینش دارند محروم
کنیم بنده تعجب دارم مستخدمی که سالها خدمت کرده است و خودش را رسانده است بیک مراتب عالیه و مثلا در سایه خدمت مستخدم رتبه هشت شده است این اگر آمد مریض شد چرا باید بگوئیم که مستخدم رتبه هشت که ماهی دویست و دوازده تومان حقوق می‌گیرد نباید آن استفاده که مستخدم جزء از حقوق ایام مرضش می‌نماید ننماید و چون مستخدم دون اشل زندگانیش بد است این نوع مستخدمین از حقوق خودشان محروم بمانند این یک امری است که البته از نقطه نظر فلسفه خیلی خوب و مطلوب بنظر می‌آید ولی از نقطه ظنر عمل صحیح نیست. تمام طبقات مردم زندگانیشان مختلف است و هیچ قوه و قدرتی نمی‌تواند زندگانی طبقات مختلفه را یکسان کند این اختلافات البته همیشه در زندگانی بشر هست در همین طبقه مستخدمین هم هست آنوقت از حیث درجه لیاقت که مستخدمین دارند و از حیث انجام وظیفه که دارند اینها درجاتشان فرق می‌کند و هر حقی را که نقطه نظر استخدام دولتی برای مستخدمین دون اشل یا سرپائی قائل شده‌ایم باید حقا و انصافا هم برای مستخدمین رتبه ۵-۶-۷-۸ و ۹ و سایر مستخدمین قائل شویم برای اینکه آنها از روی لیاقت و استحقاق صاحب این درجه شده‌اند و هیچ دلیل و منطقی نیست که ما آنها را محروم کنیم و بگوئیم که چون باید با مستخدمین پائین همراهی کنیم اینها را از این حقوق محروم نمائیم. اینکه فرمودند اگر مستخدم سرپائی چهل و پنج روز مبتلا به حصبه شد مطابق این لایحه فقط بیست روز باید باو اجازه بدهیم که استفاده کند از ایام مرخصیش و بقیه ایامش را چه کنیم اولا لازم است عرض کنم همانطور که آقای وزیر مالیه فرمودند اگر تا بحال مستخدمی مبتلی بمرض می‌شد که قدرت خدمت را از او سلب می‌کرد جز این که بعنوان مرخصی یک مساعدتی با او می‌کردند و حقوقی باو می‌دادند چاره نبود حالا این قدم را دولت از نقطه نظر مساعدت و ارفاق با مستخدمین برداشته است و این لایحه را بمجلس آورده است که یک مساعدتی در حدود توانائی خزانه دولت با مستخدمینی که مریض می‌شوند بشود و هیچ مانعی ندارد اگر یک مستخدمی چهل و پنج روز مبتلا بمرض حصبه شد بتناسب سنوات خدمتش جمع کند این مدت مرخصی را و استفاده کند چون این محدود نشده است به بیست روز که بگوئیم این مستخدم اگر چهل و پنج روز مریض شد چه بکند این مدت مرخصی را. بابت دوحال و چد وقت از خدمتش حساب می‌کنند و تمام حقوقش را بهش می‌دهد برای این ما اجازه داده‌ایم که تا سه ماه یک مستخدمی بتواند از این مرخصی که باو داده می‌شود از این مزیتی که باو داده می‌شود استفاده کند پس اگر یک مستخدمی چهل و پنج روز مریض شد هیچ مانعی ندارد که بتناسب سنوات متعدده که خدمت داشته باشد حق باو بدهیم جمع کنیم مرخصیهای بیست روزه مرض را و باو تا سه ماه هم می‌تواند وزارتخانه مرخصی بدهد (افشار- متوالیا یا متناوبا) البته هیچ تردیدی نیست این مدت بتناسب سنوات خدمت است اگر بنده مستخدم دولت هستم و پنجسال در یک وزارتخانه خدمت کردم و آنوقت سه ماه مریض شدم تمام سه ماه را بمن حقوق خواهند داد و مستخدمین هم که هرسال متوالیاً مریض نمی‌شوند. البته یک مرضهائی است که اغلب در هر سال دوسال یکمرتبه مبتلا می‌شوند و آ» البته چهار روز کافی است برای معالجه و از آنطرف تصدیق می فرمائید بایستی این رعایت را کرد که اگر بخواهیم بلاحد و غیر محدود بکنیم این مدت را دولت هم قادر نخواهد بود حقوق آنها را تامین کند برای اینکه برای هر شغلی در بودجه یک حقوق معین شده است البته احتیاج داشته‌اند بیک مستخدمی که آمده‌اند در تشکیلات وزارتخانه یک پستی برای او قائل شده‌اند و یک بودجه برای او معین کرده‌اند اگر یک مستخدمی یکسال مریض شد و از حقوق خودش استفاده کرد باید تصدیق کرد که ممکن است کارهای اداری بماند و بالنتیجه فلسفه تشکیل اداره که انجام امور مردم باشد از بین می‌رود بنده خیال می‌کنم این لایحه که فعلا تنظیم شده است با اصلاحاتی که در کمیسیون شده یک حد معتدل و متوسطی است برای مساعدت با طبقه مستخدمین و آقایان موافقت بفرمایند که این لایحه باین ترتیب تصویب شود و همین
طور که در گذشته یک چنین لایحه نداشتیم برای مستخدمین در آتیه هم اگر چنانچه ضرورت ایجاب کرد و در عمل دیدیم که این مقدار کم است یا احتیاج بیشتری هست آن وقت بازهم دست دولت باز است هیچ مانعی ندارد یک لایحه بیاورد مجلس شورای ملی هم با رعایت حال مستخدم و تجربیاتی که دولت پیدا کرده است البته تصویب خواهد کرد که اصلاحاتی را که لازم است و عجالبا بعقیده بنده و نظر کمیسیون این لایحه یک حد معتدل و متوسطی است که هم از نظر ارفاق با طبقه مستخدم و هم از نظر رعایت خزانه دولت تنظیم شده.
رئیس- آقای موید احمدی
موید احمدی- همینطور که آقای فرمودند سابقا قانو نی برای این مسئله نبود و هرگاه مستخدمی مریض می‌شد معلوم نبود تکلیف چیست و رقابتی می‌کردند بین با عدالت مخالفت داشت از این قنطه ظنر دولت این لایحه را آورده است بمجلس برای رفع آن بی انصافی حالا این دلیل نشد که آقای وزیر مالیه و آقای سابق با شتر مسافرت می‌کردند. حالا هم اتومبیل را ول کنیم سوار شتر بشویم؟ اینکه منطق ندارد. اینکه چه چیز ایجاب کرد که دولت این لایحه را بمجلس بیاورد همین که عرض کرده مستخدمی است که مریض می‌شود یکماه و چهل روز مستخدمی است که کار از او ساخته می‌شود دولت چون این را حس کرد این لایحه را آورد در این مدت یک کمکی باو بکند و از این نظر واقعا بنده بسهم خودم که یکنفر مستخدم هستم تشکر می‌کنم از دولت که این فکر را کرده ولی حالا که آمده باید طوری نوشت که محظور تولید نکند و اما اینکه می فرمائید حالا این را اجرا می‌کنیم اگر محظوری تولید شد بعد یک لایحه دیگری می‌آوریم چرا؟ حالا اگر ممکن است ما محظور این را بفهمیم و همین حالا پیشنهاد کنیم و مذاکره کنیم بهتر از این است که یک مجلس دیگر و یک کمیسیون دیگر و یک جلسه دیگر در این موضوع مذاکره کنیم. عرض کنک دو اشکال در این لایحه هست و بنده از دو جهت مخالفم یکی اشکالی که آقای رهنما فرمودند جواب آقای مخبر قانع کننده نبود ملاحظه بفرمائید مستخدم سرپائی مستخدم تحت اشل در معرض مرض بیشتر از مستخدم پشت میزی است باصطلاح آن توی دالان نشسته بیچاره در راهرو نشسته و او در اطاق گرم پای بخاری و آنکه در راهرو نشسته بیشتر سرما می‌خورد و ثانیا ان شخصی که رتبه هشت یا رتبه نه دارد اگر یکماه مرضش بیشتر طول کشید از جیبش دارد بخورد این بدیهی است دولی مستخدمی که هیجده تومان حقوق می‌گیرد در ولایات هشت تومان (طهرانی- چهار تومان) چهار تومان حقوقش است این بیچاره مرضش دوماه طول کشید بمیرد البته این عادلانه نیست. دولت حقیقتا از نظر عدالت این لایحه را آورده خوب است یک فرقی بگذارد بین مستخدم تحت اشل و سرپائی و مستخدم رسمی این یک علت مخالفت بنده علت دوم بنده در لایحه سی روز خواندم (مخبر- اشتباه شده بیست روز است) بنده با سی روز مخالف بودم حالا شده است بیست روز البته مخالف بنده شدیدتر خواهد بود بعلت اینکه مرضش طول کشید مرض حصبه داشت چهل روز شد آقای احتشام زاده فرمودند از بابت سه ماه حساب می‌شود خوب اگر سال بعد هم دو مرتبه مریض شد یک مرض دیگر گرفت آن وقت می فرمائید تو در سال اول استفاده کردی از بابت مرض امسال دیگر نمی‌شود. پس این فایده بحال او ندارد امسال مریض شد دوماه شما فرمودید که استفاده می‌کند بعد آمد و دوسال گذشت باز مریض شد دومرتبه دوماه طول کشید آن وقت محل ندارد باید بی حقوق بماند بنده البته موافقت ندارم با این که تنبلی کند یا عرض کنم تصدیقات طبی که اطلاع دارم گاهی می‌آورند آنها را بنده تصدیق دارم اما نه واقعا یک کسی که مریض است و همینطور که در این عبارت نوشته شد که خیلی و واقعا بهتر از عبارت اول است چون بستری یک عبارتی است که همه کس
ممکن بود در رختخواب بخوابد ولی وقتیکه یک کسی سلب قدرت کار کردن از او شده است و یک ماه چهل روز مرضش طول کشیده باید حقوقش را بدهند معالجه شود بیاید سرکار. این است که بنده عقیده‌ام این بود که در لایحه اصلا مدت معین نمی‌شد اختیار دست دولت باشد بنظر خودش وزارت مالیه مثلا البته از حال مستخدمین خودش مطلع است اداره تفتیش مطلع است سایر وزارتخانه‌ها همینطور اختیار دست وزارتخانه‌ها باشد وقتی که دید مریض است و بدرد نمی‌خورد بهش بدهد ولی محدود کردن بمدتش خود وزارتخانه‌ها دچار اشکال خواهند شد.
وزیر مالیه- درباره اینکه بمستخدمین طبقات پایین ارفاق بیشتری رعایت بیشتری بشود بنده از صمیم قلب همراهم برای این قسمت بالخصوص عرض می‌کنم بطور کلی هر نوع ارفاق هائی بشود مستخق هستند ولی این را هم درنظر باید گرفت که اینهائی که می فرمائید حقوق کم می‌گیرند اصلا در مملکت در کارهای دیگر هم طبقات پایین حقوقشان کم است و خیلی بد گذران می‌کنند اگر اساس حقوق قلیل است و کم است باید زیاد کرد ولی این را بنده همیشه طرفدار بوده‌ام که آدم بنوکرش سه تومان حقوق بدهد یک خروار برنج ده من روغن و پنجاه من گندم بدهد خوب است این منت‌ها را سرش نگذارد پانزده تومان بیست تومان حقوق باو بدهد و هیچ چیز هم ندهد یک من میوه هم ندهد اینطور انعامات زمستانی و عیدی و اینها فایده ندارد اگر حقوقش کمتر از حداقلی است که انسان با او می‌تواند زندگی کند باید بیشترش کنند و باید البته متناسب زندگی این چیزها تغییر یابد ولی این چیزها بدبختانه اینطور که می فرمائید بیشتر نظرتان بطبقه پایین است و طبقه پایین ما خیلی کم مبتلا هستیم نسبته کمتر هستند که اینها غایب باشند با ناخوشیهائی که غیر بستری هم باشد باز میاید سرکارش ولی آن مستخدمین طبقه بالا اگر عصبانی هم بشود می‌خواهد چند روزی استراحت کند این حکم کلی نیست ولی غالبا اینطور اتفاق می‌افتد این است که برایشان همین اندازه که در سال بنظر آمده اینها خودشان حالا پانزده روز هم مرخصی دارند در واقع چهل و پنج روز در سال اگر ناخوش هم باشند پانزده روز یا بیست روز هم ناخوشیش ثابت شود رعایت بشود و در این باب بنده گمان می‌کنم که کافی است ولی یک چیزی در آخر فرمودید (موید احمدی- راجع باختیار) این را خواهش می‌کنم اختیار دست ما ندهید ما خودمان قوانین می‌آوریم که اختیار از دست مامورین دولت خارج شود شما بیک حاکمی یک ماموری بیک وزیری اعتماد دارید اما در رافت و افراط در درجه عمل و سخت گیریش اعتماد ندارید همینطور کدامش تا چه اندازه در مراقبت خزانه سخت گیر است و کدامش تا چه اندازه اهل خیر و اهل رحمت و اهل رافت است و این را هم که ما اینجا می‌نویسیم البته بنده برای وزارت مالیه که نمی‌نویسم بنده اگر هیچ چیز هم ننویسید بنویسید که بوزارت مالیه ثابت شود به بنده دیر ثابت می‌شود ولی وقتی نوشتید همینقدر که نتوانست بیاید یا ادعای مرض کرد ممکن است یکی از اعضاء ادارات دولتی نه در مرکز در ولایات محتاج بمرخصی شود در ولایات که از مرکز اجازه نمی‌گیرند آن شخص که ادعای مرض می‌کند چه باید بکند این است که بنده عقیده دارم در این خصوص هر قدر بتواند سختگیری کند که مرض ثابت شود و معین شود که واقعا مریض است و مدتش هم محدود شود و از آنطرف البته ما پانزده روز نوشته بودیم آقایان بیست روز کردند در کمیسیون ما قبول داریم اگر پیشنهادهائی در یک ماده هائی باشد که ما بتوانیم مطالعه کنیم و باز شور اول است کمیسیون قانع شود یک کاری می‌توانیم بکنیم ولی در هر حال باید عرض کنم ما در آن واحد باید دو چیز را درنظر بگیریم هم حقوق مستخدم در موقع مرض رعایت شود و هم مراقبت خزانه مملکت را بکنیم.
جمعی از نمایندگان- کافی است.
رئیس- آقای بیات
مرتضی قلیخان بیات- بنده در اینموقعی که این ماده قانون استخد ام مطرح است می‌خواستم یک تذکری خدمت آقای وزیر مالیه عرض کرده باشم اگر چنانچه در نظر داشته باشند در آنموقع که قانون استخدام مطرح بود یک پیشنهادی از طرف بنده شده بود و اقای وزیر مالیه تقاضا فرمودند چون مطالعه نشده و این قانون هم باید زود بگذرد موافقت کنیم این قانون بگذرد و بعد در پیشنهاد بنده مطالعه بفرمایند و در مجلس بیک صورتی بیاورند و یک لایحه بشود و اینقسمت حل شود مدتی از آن قانون تا این قانون گذشته و توجهی نفرمودند و حالا باز این قانون در اینجا مطرح است بنده موقع را مغتنم شمردم و مخصوصا می‌خواهم تقاضا کنم از آقای وزیر مالیه چون در این مدت اگر یک مطالعاتی بنا بوده در اطراف آن بشود شده توجهی بفرمایند تا شور دوم این قانون که بمجلس می‌آید نظریه را که راجع به آن پیشنهاد دارند آن نظریه را از طرف دولت بفرمایند و بعضی اشخاصی هم که از ایشان حقیقه بدون جهت یک حقی سلب شده بحق خودشان برسند پیشنهادی هم تقدیم می‌کنم که در بحث بین الشورین در کمیسیون حل شود و آقای وزیر مالیه هم نظریات خودشان را بفرمایند.
جمعی از نمایندگان- کافی است.
رئیس- اقای دکتر ملک زاده
دکتر ملک زاده- بنده فقط اینجا خواستم تذکری بدهم به آقای وزیر مالیه که در کمیسیون این را مورد بحث قرار دادند چون در اینجا در لایحه بیست روز معین کرده است برای مرض و آنهم تقریبا قید شده است مرضی که تقریبا بستری کند بنده خواستم تذکری بدهم که صرف نظراز یک امراض خیلی کوچکی که اصلا در کتب طب نوشته نشده است یک کسالتهای خیلی کوچکی عموما اگر احصائیه طول امراض را مورد دقت قرار دهیم شاید هشتاد درصد طول و دوره مرض از یک ماه و چهل روز تجاوز می‌کند این است که اگر موافقت بفرمایند همینطور از این سهوی که شده است در این ماده ما از این سهو عمدی هرچه بوده است استفاده کنیم ایشان هم موافقت بفرمایند و بیست روز را سی روز کنیم. موضوع دوم چون در اینجا مذاکره شده است بنده تصدیق می‌کنم که آقای وزیر مالیه با گرفتاری که دارند همیشه یک مسائلی را که جنبه اجتماعی و منافع عمومی داشته است آورده‌اند به مجلس و گذرانده‌اند دو موضوع اینجا مذاکره شد که بعقیده بنده قابل توجه است یکی اینکه خودشان فرمودند که اطباء خودشان رعایت می‌کنند بنده امیدوارم یک روزی یک لایحه در اینجا تقدیم بشود که حقیقه اطبائی که برخلاف حق و برخلاف اصول علمی و وجدانشان تصدیق می‌دهند مورد تعقیب و مجازات شوند یعنی حقیقه لازم است و از چیزهائی است که در عمل و در زندگانی عمومی خیلی کمال اهمیت را دارد و مخصوصا بنده استدعا می‌کنم که این موضوع مورد توجه دولت واقع شود و دوم اینکه امیدوارم یک روزی هم این لایحه که محدود بمستخدمین دولت شده است یک قدری عمومی پیدا کند و عموم طبقات مزدور و حقوق بگیر شامل یک لایحه از این قبیل بشوند که وقتی مریض می‌شوند و بستری هستند بکلی آنها بیچاره و مستاصل نباشند و نشوند و آنها بتوانند یک حقوق روزنه از طرف روسای کارخانه و استادانشان بانها داده شود.
جمعی از نمایندگان- مذاکرات کافی است.
رئیس- آقایانی که موافقت دارند با ورود در شور مواد قیام فرمایند.
(اکثر قیام نمودند)
رئیس- تصویب شد ماده اول قرائت می‌شود.
ماده ۱- هریک از مستخدمین رسمی و کنتراتی و سرپائی و دون رتبه مملکتی و بلدی بعلت مرضی که قدرت انجام خدمت را از مستخدم سلب نماید و از حضور در سر خدمت باز بماند می‌تواند حقوق ایام مرض را دریافت کند بدون اینکه این مدت بابت مرخصی محسوب
شود مشروط بانکه این غیبت از سی روز در سال و از سه ماه در پنجسال تجاوز ننماید.
رئیس- آقای اعتبار
اعتبار – بنده در اینجا اشکالی که داشتم یک قسمت و آقای مخبر توضیح فرمودند بهتر اینست برای اینکه در ماده سوء تفاهمی نشود آقای وزیر مالیه این قسمت را تصریح بفرمائید سابق و تا بحال معمول بود که مستخدمی اگر مریض می‌شد میخواست استفاده از حقوق بکند به عنوان مرخصی سابقه بود مرخصی می داند یعنی سالی یک ماه و مجموع چهارماه و بلکه هشت ماه یکطوری بود که از او میخواست استفاده بکند این قانون که می‌آید البته بیش از چهار ماه است یعنی بیش از آن مرخصی می‌تواند استفاده بکد یک مستخدمی همینطوریکه آقای مخبر هم توضیح دادند سی روز کسالت پیدا کرد بیست روز از این استفاده می‌کند ده روزش را ممکن است از مرخصیهای قانونی خودش استفاده کرده باشد این تسهیل نسبت در واقع و در عمال با آن اشکالاتی که ممکن است و می‌بینیم هرچه قانون صریح و روشن باشد بهتر است ممکن است که این زحمت مرتفع کند این را بنده خیال می‌کنم که اگر موافقت شود یک تبصره تهیه شده است قبول بفرمایند و آقای وزیر مالیه این را هم توضیح بفرمایند که در اینجا در صورتمجلس نوشته شود که این مرخصی را علاوه بر مرخصیهای سالیانه خودش استفاده می‌کند؟ (دکتر طاهری- تصریح دارد) کجایش تصریح دارد؟ عرض کنم یکی دیگر موضوع سه ماه در پنجسال بنده این را نفهمیدم عملش چطور می‌شود یک مستخدمی که پنجسال مریض نشود و اگر سه ماه مریض شد استفاده کند؟ یا اگر پنج روز مریض شد در ظرف پنجسال این پنج روز هم از آن سه ماه کسر می‌شود مقصود چیست؟ این را بنده نفهمیدم چه صورتی پیدا می‌کند؟ و بعد هم اینجا آقای رهنما و آقای موید در قسمت مستخدمین سرپایی و رتبه هشت و اینها یک مبحثی طرح فرمودند. عدالت با تنظیمات تطبیق نمی‌کند اصلا نمی‌شود اگر عدالت است چرا شما بیک مستخدمی می‌دهید بیست و پنج تومان به بنده یا شما می‌دهند دویست تومان؟ این عدالت نیست بالاخره تنظیمات با عدالت تطبیق نمی‌کند و بایستی هرکس در حدود خودش باشد آن کسی که رتبه هشت شده یا مزایائی و یک جهاتی داشته و بالاخره ما بگوئیم او چون رتبه هشت شده و جلو بخاری نشسته بیست روز مرخصی بگیرد آنکه بیرون نشسته است سی روز بگیرد. ولی قانون وقتی که شد علی السویه است و باید بیک تهیج باشد باین جهت بنده عقیده‌ام این است که رتبه هشت و نه را اینقدر آزار دادن مورد ندارد. و تبصره را هم که تهیه کرده‌ام تقدیم می‌کنم به آقای وزیر مالیه برای اینکه قضیه خیلی روشن باشد اگر موافقت بفرمائید در یک ماده قید شود.
رئیس- آقای فهیمی
فهیمی- بنده هم مخالفم اگر موافقی هست.
جمعی از نمایندگان- مذاکرات کافی است.
رئیس- پیشنهادات قرائت می‌شود:
پیشنهاد آقای موید احمدی
پیشنهاد می‌کنم بیست روز سی روز شود و در پنج سال پنجماه
پیشنهاد آقای رهنما
بنده تبصره ذیل را بماده اول پیشنهاد می‌کنم
تبصره- مدتی که برای مستخدمین سرپائی و دون رتبه در مواقع مرض جزو ایام مرخصی محسوب نخواهد شد یکماه است.
پیشنهاد اقای شریعت زاده
اصلاح ماده اول- کلیه مستخدمین رسمی و کنتراتی و تحت شان و مستخدمین ادارات و موسسات بلدی و شوروی در تمام مدت مرض از مقرری خود استفاده خواهند کرد مشروط بر اینکه مرض موجب سلب قدرت کار و خدمت بوده و سی روز تجاوز ننماید.
پیشنهاد اقای اعتبار
تبصره ذیل را بماده واحده پیشنهاد می‌کنم.
تبصره- چنانچه کسالت مستخدمی بیش از مدتی را که این قانون باو حق می‌دهد ادامه یابد می‌تواند بقیه را از مرخصیهای قانونی خود استفاده نماید.
پیشنهاد آقای فهمیی
بنده پیشنهاد می‌کنم جمله آخر ماده بطریق ذیل نوشته شود: مشروط بر اینکه این غیبت از سی روز در سال تجاوز ننماید و علاوه بر این مدت تا یکماه جزو مدت مرخصی قانونی محسوب می‌شود و اگر از دو ماه تجاوز کند فقط معادل حقوق ایام انتظار خدمت داده می‌شود.
پیشنهاد آقای مصدق جهانشاهی
در صورت تحقیق سه ماه ایام مرض مستخدمین بعلاوه (یکماه) ایام مرخصی محسوب می‌شود.
رئیس- ماده دوم قرائت می‌شود.
ماده ۲- جزئیات و ترتیبات مقررات ماده اول بموجب نظامنامه وزارتی تعیین خواهد شد.
رئیس- آقای دیبا
طباطبایی دیبا- در این ماده نوشته می‌شود: مقررات ماده اول بموجب نظامنامه وزارتی تعیین خواهد شد اگر مقصود این است که نظامنامه در حدود همین قانون است بنده عقیده‌ام این است که احتیاجی باین ماده نیست البته یک قانونی که از تصویب مجلس گذشت دولت اختیار دارد در حدود همان قانون یک نظامنامه بنویسد ولی اگر مقصود از نظامنامه این است که یک چیزهائی مافوق قانون باشد یک جزئیات و مقرراتی حالا نه نسبت باین قانون در کلیه قوانین بنده معتقد نیستم که در قانون نوشته شود بدولت اجازه داده می‌شود که یک نظامنامه ولو مخالف قانون باشد دولت بنویسد می‌خواستم آقای وزیر مالیه توضیح بدهند که مقصود از این نظامنامه چیست در حدود قانون یا منافی قانون اگر در حدود قانون است که زیاد است.
وزیر مالیه – آقا خوب فرمودند و بنده باید توضیح مفصل در این خصوص بدهم اغلب این صحبت در مجلس می‌شود که در قانون نوشته می‌شود نظامنامه چه جور می‌شود. در تمام قوانین باید نوشته شود که نظامنامه‌های اجرای آنرا وزارتخانه مربوطه بنویسد این اصل قوانین اساسی است در تمام قوانین موضوعه اینطور است مثلا یکی اینکه در نظامنامه باید نوشت که تصدیق طبیب لازم است یا آدم بفرستند منزلش ببینند چطور است یکی این است که اگر نصف روز نیامد چطور است یکی هم اینکه اگر مرض طول کشید و تمام این چیزها اما البته مجلس شورای ملی برای این است که در تمام مملکت هرجا دید یک سطری از نظامنامه مافوق قانون است منافی قوانین است ایراد بکند. چطور یک وزارتخانه حق دارد یک نظامنامه مخالف قانون بنویسد؟ (صحیح است) ولی هر قانونی بقدر ده برابرش نظامنامه می‌خواهد و بقدری زیاد است که اسباب دردسر آقایان می‌شود بعضی آقایان می‌گویند این تبصره را علاوه کنید آنرا علاوه کنید در صورتیکه همه اینها را باید در نظامنامه نوشت و هیچ مخالفت با قانون هم ندارد ولی اگر این را شما گفتید بیست روز ما که نمی‌توانیم یک نظامنامه بنویسیم ده روز کم کنیم اما اینجا که نباید نوشت که طبیب چطور باشد همینطور آقای موید احمدی می‌گویند تصدیق طبیب چه جور باشد اگر طبیب تصدیق کرد اینرا قبول کند یا نکنند این جزئیات در نظامنامه نوشته می‌شود یکی از نظامنامه‌ها را خدمتتان می‌فرستم ملاحظه بفرمائید که آیا می‌شود به مجلس آورد و در مجلس گذراند یا اینکه منافاتی با قوانین دارد؟ ندارد. از این بابت مطمئن باشید هیچ چیزی نه منافی قانون و نه مافوق قانون نوشته نمی‌شود. نمایندگان- احسنت.
رئیس- آقای موید احمدی
موید احمدی- بنده توضیحی در این کلمه خواستم چون این قانون البته برای مستخدمین وزارتخانه‌ها و ادارات دولتی و مملکتی است لکن در اینجا نوشته جزئیات و ترتیبات مقررات ماده اول بموجب نظامنامه وزارتی تعیین خواهد شد. چون این لایحه لایحه داخلی است
یا وزارتیش را باید برداشت یا باید نوشت هر وزارتخانه بموجب نظامنامه خودش یا هر موسسه
وزیر مالیه- وزارانی و موسسه
رئیس- ماده پیشنهادی رسیده است:
پیشنهاد آقای بیات:
ماده الحاقیه ذیل را پیشنهاد می‌نمایم:
ماده الحاقیه- اسناد خدمتی که از طرف مستخدمین کشوری در مدت مقرره در قانون باداره پرسنل وزارت خانه متبوعه تقدیم ولی از اداره مربوطه باداره استخدام کشوری در مدت مقرره قانونی داده نشده است از تاریخ تصویب این قانون تا دوماه ممکن است آن اسناد خدمت تکمیل و باداره استخدام کشوری داده شود و چنانچه مقدمات آن برطبق قانون استخدام بوده باشد مراتبی را که مستخدم مزبور برطبق آن سوابق دارد برای آن مستخدمین شناخته شده و مستخدم رسمی خواهند بود.
رئیس- آقایانی که با ورود در شور مردم موافقت دارند قیام فرمایند (اکثر قیام نمودند) تصویب شد.
۷- موقع و دستور جلسه بعد- ختم جلسه
رئیس- از طرف آقای دشتی پیشنهاد ختم جلسه شده است و برای جلسه بعدهم تعیین وقت کرده‌اند.
مقام منبع ریاست مجلس شورای ملی:
بنده پینشهاد می‌کنم اول وقت جلسه آینده ساعت هشت صبح باشد (نمایندگان- صحیح است)
رئیس- آقای دشتی
دشتی- در زمستان ساعت هفت آفتاب می‌زند وقتی ساعت نه جلسه بشود یکساعت و نیم تقریبا از آفتاب گذشته جلسه تشکیل می‌شود ولی حالا ساعت چهار و نیم بعد از نصف شب آفتاب می‌زند وقتی که دو ساعت بظهر جلسه تشکیل شود امتداد پیدا می‌کند تا ظهر و در این ساعت هوا گرم است بعقیده بنده اگر اول وقت را ساعت هشت قرار بدهیم و یک قدری زودتر هم مجلس ختم شود بهتر است (نمایندگان- صحیح است)
رئیس- اشکالی نیست؟ آقای اعتبار
اعتبار- آقایان توجه دارند ساعت نه که خبر شده است هیچوقت مجلس ساعت یک و نیم و دو بعدظهر زودتر تشکیل نمی‌شود یک عده در طهران نیستند در شهر نیستند باید از شمیران بیایند وسایل هم برایشان حاضر نیست برای اشخاصی که بایستی بیایند بنده خیال می‌کنم اگر آقای دشتی و آقایان دیگر سر همین ساعت نه که مقرر است تشریف بیاورند تا نیم ساعت بظهر مانده کارها تمام شده و بعد هم تشریق می‌برند منزل ساعت هشت آن وقت ساعت یک و نیم بظهر جلسه تشکیل می‌شود ببینید چقدر افتضاح و بد است.
رئیس- خاطر آقایان را متوجه می‌کنم بطوریکه خودشان معاینه می‌فرمایند مجلس غالباً صبح‌ها کار می‌کند سه ساعت بظهر مانده اگر جلسه منعقد نمی‌شود آقایان بی کار نمی‌مانند بنده در حوزه خودم کار می‌کنم کمیسیونها همینطور یک کارهای معجل فوری دارند در اطاقهای خودشان کار می‌کنند و شما ناظر به نتیجه باشند. کارهای مجلس شورای ملی با بهترین وجهی می‌گذرد ولی بنده با فکر آقا موافقت دارم با وجه دیگر در آقای دشتی هم موافقت بفرمایند ساعت نه ساعت مساعدتری است و بنده سعی باید بکنم که مجلس دو ساعت و نیم بظهر مانده منعقد شود بنده این اهتمام را خواهم کرد جلسه را ختم می‌کنیم.
افسر- رای بگیرید به پیشنهاد آقای دشتی
رئیس- آقای دشتی بقدری با من موافقت عقیده دارند که با معتقد من موافقت می‌فرمایند. جلسه آینده سه شنبه چهاردهم تیرماه دستور لوایح موجوده (افشار- چه ساعتی) سه ساعت قبل از ظهر.
(مجلس ده دقیقه بعدازظهر ختم شد)
رئیس مجلس شورای ملی- دادگر