دیوان شمس (غزلیات 4)

→دیوان شمس (غزلیات 3)

دیوان شمس (غزلیات) دیوان شمس (غزلیات 4) از مولوی

'

• آن عشق که از پاکی از روح حشم دارد
• آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد
• گویند به بلا ساقون ترکی دو کمان دارد
• هرک آتش من دارد او خرقه ز من دارد
• ای دوست شکر خوشتر یا آنک شکر سازد
• با تلخی معزولی میری بنمی ارزد
• ای دل به غمش ده جان یعنی بنمی ارزد
• ایمان بر کفر تو ای شاه چه کس باشد
• در خانه غم بودن از همت دون باشد
• نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد
• ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
• بگذشت مه روزه عید آمد و عید آمد
• ای خواجه بازرگان از مصر شکر آمد
• آن بنده آواره بازآمد و بازآمد
• خواب از پی آن آید تا عقل تو بستاند
• چونی و چه باشد چون تا قدر تو را داند
• چشم از پی آن باید تا چیز عجب بیند
• چون جغد بود اصلش کی صورت باز آید
• آن صبح سعادت‌ها چون نورفشان آید
• از سرو مرا بوی بالای تو می‌آید
• در تابش خورشیدش رقصم به چه می‌باید
• جان پیش تو هر ساعت می‌ریزد و می‌روید
• عاشق شده ای ای دل سودات مبارک باد
• هر ذره که بر بالا می‌نوشد و پا کوبد
• گر ماه شب افروزان روپوش روا دارد
• هر کتش من دارد او خرقه ز من دارد
• عاشق به سوی عاشق زنجیر همی‌درد
• ای دوست شکر بهتر یا آنک شکر سازد
• عاشق چو منی باید می‌سوزد و می‌سازد
• گر دیو و پری حارس باتیغ و سپر باشد
• نومید مشو جانا کاومید پدید آمد
• عید آمد و عید آمد وان بخت سعید آمد
• شمس و قمرم آمد سمع و بصرم آمد
• نک ماه رجب آمد تا ماه عجب بیند
• مستان می ما را هم ساقی ما باید
• بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید
• برانید برانید که تا بازنمانید
• ملولان همه رفتند در خانه ببندید
• آن سرخ قبایی که چو مه پار برآمد
• تا باد سعادت ز محمد خبر افکند
• در حلقه عشاق به ناگه خبر افتاد
• در خانه نشسته بت عیار کی دارد
• در کوی خرابات مرا عشق کشان کرد
• تا نقش تو در سینه ما خانه نشین شد
• بار دگر آن آب به دولاب درآمد
• بار دگر آن مست به بازار درآمد
• تدبیر کند بنده و تقدیر نداند
• ای قوم به حج رفته کجایید کجایید
• بر چرخ سحرگاه یکی ماه عیان شد
• آن سرخ قبایی که چو مه پار برآمد
• مهتاب برآمد کلک از گور برآمد
• تدبیر کند بنده و تقدیر نداند
• چون بر رخ ما عکس جمال تو برآید
• هر نکته که از زهر اجل تلختر آید
• از بهر خدا عشق دگر یار مدارید
• مرغان که کنون از قفص خویش جدایید
• گر یک سر موی از رخ تو روی نماید
• بگو دل را که گرد غم نگردد
• دلم امروز خوی یار دارد
• نثرنا فی ربیع الوصل بالورد
• بیا ای زیرک و بر گول می‌خند
• اگر عالم همه پرخار باشد
• تویی نقشی که جان‌ها برنتابد
• دلی دارم که گرد غم نگردد
• خنک جانی که او یاری پسندد
• چمن جز عشق تو کاری ندارد
• سماع صوفیان می درنگیرد
• رجب بیرون شد و شعبان درآمد
• چو شب شد جملگان در خواب رفتند
• پریر آن چهره یارم چه خوش بود
• دلم را ناله سرنای باید
• بگویم خفیه تا خواجه نرنجد
• کسی کز غمزه‌ای صد عقل بندد
• چنان کز غم دل دانا گریزد
• هر آن دل‌ها که بی‌تو شاد باشد
• سگ ار چه بی‌فغان و شر نباشد
• عجب آن دلبر زیبا کجا شد
• به صورت یار من چون خشمگین شد
• چو دیوم عاشق آن یک پری شد
• نگارا مردگان از جان چه دانند
• کسی که غیر این سوداش نبود
• یکی لحظه از او دوری نباید
• ز خاک من اگر گندم برآید
• ز رویت دسته گل می‌توان کرد
• دل با دل دوست در حنین باشد
• ای مطرب جان چو دف به دست آمد
• کی باشد کاین قفص چمن گردد
• روی تو به رنگریز کان ماند
• دوش از بت من جهان چه می‌شد
• ای عشق که جمله از تو شادند
• هر چند که بلبلان گزینند
• رفتیم بقیه را بقا باد
• جانی که ز نور مصطفی زاد
• آن کز دهن تو رنگ دارد
• این قافله بار ما ندارد
• بیچاره کسی که زر ندارد
• دل بی‌لطف تو جان ندارد
• آن کس که ز تو نشان ندارد
• بیچاره کسی که می ندارد
• آن خواجه خوش لقا چه دارد
• آن خواجه خوش لقا چه دارد
• پرکندگی از نفاق خیزد
• آن کس که ز جان خود نترسد
• آن جا که چو تو نگار باشد
• ای کز تو همه جفا وفا شد
• روزم به عیادت شب آمد
• آن یوسف خوش عذار آمد
• برخیز که ساقی اندرآمد
• جان از سفر دراز آمد
• آن شعله نور می‌خرامد
• امروز نگار ما نیامد
• خوش باش که هر که راز داند
• ساقی زان می که می‌چریدند
• اول نظر ار چه سرسری بود
• اول نظر ار چه سرسری بود
• دیر آمده‌ای سفر مکن زود
• آن کس که به بندگیت آید
• آخر گهر وفا ببارید
• ای اهل صبوح در چه کارید
• از بهر چه در غم و زحیرید
• هر سینه که سیمبر ندارد
• ما مست شدیم و دل جدا شد
• ساقی برخیز کان مه آمد
• گرمابه دهر جان فزا بود
• کس با چو تو یار راز گوید
• شب رفت حریفکان کجایید
• از دلبر ما نشان کی دارد
• دشمن خویشیم و یار آنک ما را می‌کشد
• اینک آن جویی که چرخ سبز را گردان کند
• اینک آن مرغان که ایشان بیضه‌ها زرین کنند
• پیش از آن کاندر جهان باغ و می و انگور بود
• دی میان عاشقان ساقی و مطرب میر بود
• ذره ذره آفتاب عشق دردی خوار باد
• مطربا این پرده زن کز رهزنان فریاد و داد
• دوش آمد پیل ما را باز هندستان به یاد
• گر یکی شاخی شکستم من ز گلزاری چه شد
• نام آن کس بر که مرده از جمالش زنده شد
• مطربم سرمست شد انگشت بر رق می‌زند
• قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین کند
• مشک و عنبر گر ز مشک زلف یارم بو کند
• پنج در چه فایده چون هجر را شش تو کند
• عشق عاشق را ز غیرت نیک دشمن رو کند
• آن زمانی را که چشم از چشم او مخمور بود
• رو ترش کردی مگر دی باده‌ات گیرا نبود
• آمدم تا رو نهم بر خاک پای یار خود
• برنشست آن شاه عشق و دام ظلمت بردرید
• ای طربناکان ز مطرب التماس می‌کنید
• فخر جمله ساقیانی ساغرت در کار باد
• مست آمد دلبرم تا دل برد از بامداد
• شاد شد جانم که چشمت وعده احسان نهاد
• هر زمان کز غیب عشق یار ما خنجر کشد
• هم دلم ره می‌نماید هم دلم ره می‌زند
• هم لبان می‌فروشت باده را ارزان کند
• می‌خرامد آفتاب خوبرویان ره کنید
• شاه ما از جمله شاهان پیش بود و بیش بود
• علتی باشد که آن اندر بهاران بد شود
• وصف آن مخدوم می‌کن گر چه می‌رنجد حسود
• دل من کار تو دارد گل و گلنار تو دارد
• دل من رای تو دارد سر سودای تو دارد
• خنک آن کس که چو ما شد همه تسلیم و رضا شد
• چو سحرگاه ز گلشن مه عیار برآمد
• بدرد مرده کفن را به سر گور برآید
• خنک آن کس که چو ما شد همگی لطف و رضا شد
• مشو ای دل تو دگرگون که دل یار بداند
• هله نومید نباشی که تو را یار براند
• خضری که عمر ز آبت بکشد دراز گردد
• صنما جفا رها کن کرم این روا ندارد
• چمنی که جمله گل‌ها به پناه او گریزد
• چه توقفست زین پس همه کاروان روان شد
• همه را بیازمودم ز تو خوشترم نیامد
• هله عاشقان بکوشید که چو جسم و جان نماند
• صنما سپاه عشقت به حصار دل درآمد
• سحری چو شاه خوبان به وثاق ما درآمد
• به میان دل خیال مه دلگشا درآمد
• هله هش دار که در شهر دو سه طرارند
• عاشقان بر درت از اشک چو باران کارند
• ای خدایی که چو حاجات به تو برگیرند
• از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود
• همه خفتند و من دلشده را خواب نبرد
• بر سر آتش تو سوختم و دود نکرد
• در دلم چون غمت ای سرو روان برخیزد
• خبرت هست که در شهر شکر ارزان شد
• ای دریغا که حریفان همه سر بنهادند
• عید بگذشت و همه خلق سوی کار شدند
• ما نه زان محتشمانیم که ساغر گیرند
• آنک عکس رخ او راه ثریا بزند
• آنچ روی تو کند نور رخ خور نکند
• آه کان طوطی دل بی‌شکرستان چه کند
• از دلم صورت آن خوب ختن می‌نرود
• واقف سرمد تا مدرسه عشق گشود
• این کبوتربچه هم عزم هوا کرد و پرید
• هله پیوسته سرت سبز و لبت خندان باد
• هست مستی که مرا جانب میخانه برد
• هر کی از حلقه ما جای دگر بگریزد
• وقت آن شد که ز خورشید ضیایی برسد
• وای آن دل که بدو از تو نشانی نرسد
• ز اول روز که مخموری مستان باشد
• ننگ عالم شدن از بهر تو ننگی نبود
• سفره کهنه کجا درخور نان تو بود
• گر نخسبی ز تواضع شبکی جان چه شود