دیوان شمس/آن کیست ای خدای کز این دام خامشان
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
' | دیوان شمس (غزلیات) (آن کیست ای خدای کز این دام خامشان) از مولوی |
' |
آن کیست ای خدای کز این دام خامشان | ما را همیکشد به سوی خود کشان کشان | |
ای آنک میکشی تو گریبان جان ما | از جمع سرکشان به سوی جمع سرخوشان | |
بگرفته گوش ما و بسوزیده هوش ما | ساقی باهشانی و آرام بیهشان | |
بیدست میکشی تو و بیتیغ میکشی | شاگرد چشم تو نظر بیگنه کشان | |
آب حیات نزل شهیدان عشق توست | این تشنه کشتگان را ز آن نزل میچشان | |
دل را گره گشای نسیم وصال توست | شاخ امید را به نسیمی همیفشان | |
خود حسن ساکن است و مقیم اندر آن وجود | زان ساکنند زیر و زبر این مفتشان | |
مقصود ره روان همه دیدار ساکنان | مقصود ناطقان همه اصغای خامشان | |
آتش در آب گشته نهان وقت جوش آب | چون آب آتش آمد الغوث ز آتشان | |
در روح دررسی چو گذشتی ز نقشها | وز چرخ بگذری چو گذشتی ز مه وشان | |
همیان چه مینهی به امانت به مفلسان | پا را چه مینهی تو به دندان گربشان | |
از نو چو میر گولان بستد کلاه و کفش | خواهی تو روستایی خواهی ز اکدشان | |
دانش سلاح توست و سلاح از نشان مرد | مردی چو نیست به که نباشد تو را نشان | |
دیگر مگو سخن که سخن ریگ آب توست | خورشید را نگر چو نهای جنس اعمشان |