بیانات اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی شاهنشاه ایران هنگام باریابی هموندان شورای عالی تربیت بدنی ۲۹ فروردین ماه ۱۳۳۶
| برنامه عمرانی دوم | اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی آریامهر بزرگ ارتشتاران | بیست و پنجمین سال شاهنشاهی اعلیحضرت محمدرضا شاه پهلوی آریامهر/ سال ۱۳۳۶ |
بیانات اعلیحضرت همایون محمدرضا شاه پهلوی شاهنشاه ایران هنگام باریابی هموندان شورای عالی تربیت بدنی ۲۹ فروردین ماه ۱۳۳۶
شکی نیست که ورزش در این مملکت پیشرفت‌های خوبی کرده‌است و نتیجه آن را در مسابقات جهانی و المپیک مشاهده کردیم. در آینده مسلماً هر روز بیشتر از این و بیش از پیش نسبت به تعمیم ورزش از طبقات و اکثریت مردم موفق خواهیم شد. شاید کمتر مملکتی نسبت به ورزشکاران، به خصوص آنهایی که احیاناً تا اندازه‌ای به ورزش کمک می‌کنند و کسانی که امتیاز می‌آورند تا این درجه تشویق و ترغیب کرده باشد، حتی فکر می‌کنم ما بیش از حد لزوم ورزشکاران خود را تشویق می‌کنیم، آیا اگر بیش از حد لزوم تشویق کنیم این تشویق روحیه قهرمانی ورزشکاران را کمتر نمی‌کند؟ امروز یک قهرمان ورزش باید قهرمان اخلاق باشد. قهرمان ورزش آنچنان کسی است که اگر به او توجه کافی نشود، از روی عشق به ورزش، باید به سوی ورزش پیش رود.
ولی ما همین نحو تشویق را ادامه خواهیم داد. البته تهیه استادیوم‌های ورزشی وظیفه شهرداری‌ها است و باید در هر استان استادیومی و در هر شهرستان ورزشگاهی داشته‌باشد تا بتوانند وسایل لازم را در اختیار ورزشکاران و علاقمندان بگذارند که بتوانند تعداد افراد بیشتری را به امر ورزش مشغول نمایند.
اما این ارقامی را که گفتید باید دولت مطالعه کند. چرا بایستی بودجه استادیوم ورزشی تهران را از بودجه شهرستان‌ها و عواید گمرکی تکمیل کنیم؟ این صحیح نیست که هزینه ساختمان استادیوم تهران را مثلاً مردم کرمان بدهند.
استادیوم تهران را باید شهر تهران تکمیل نماید، ولی اگر بخواهیم یک استادیوم بزرگ مثلاً برای مسابقات آسیایی درست کنیم، دولت از راه عواید مخصوصی باید آن را بسازد.
استادیومی که حداقل گنجایش پنجاه هزار نفر داشته‌باشد، مورد احتیاج و آرزوی ما است، چون شهر تهران امروز از یک‌میلیون‌ونیم بیشتر جمعیت دارد.
راجع به استادیوم شهرستان‌ها نیز باید فکری بشود و استادیوم‌های شهرستان‌ها مجهز برای امر ورزش گردند.
ما در شنا پیشرفت نکرده‌ایم و وسایل شنا نداریم. در مدت سال قهرمانان ما باید چندین ماه بدون تمرین بمانند. در شمال هم بیش از پنج شش ماه نمی‌توان استفاده کرد. در جنوب نمی‌دانم اصولاً استخر قابل استفاده در اختیار عموم هست یا خیر؟ من نسبت به این امر پیشاهنگی عقیده و علاقه بسیار دارم و امیدوارم که پیشرفت این رشته نیز به حد کمال برسد. اکثر جوانان ایرانی باید با مرام پیشاهنگی آشنا شوند و مرد زندگی گردند. چقدر خوب بود به خصوص پیشاهنگی را در دهات تعمیم می‌دادیم تا بچه‌های دهاتی علاوه بر سواد، آداب معاشرت و حسن اخلاق و اصول اجتماعی و بهداشت را یاد بگیرند، و به خصوص بدانند که چطور باید زندگی روزانه خود را اداره نمایند.
پیشرفت ورزش بانوان یکی از وظایف آتی باید باشد. این نوباوگان و دوشیزگان که مادران آینده خواهندبود، اگر خودشان بدن سالم داشته‌باشند، مسلماً خواهندتوانست اطفال و افراد سالم‌تری تحویل جامعه دهند، و اگر به ورزش علاقه داشته‌باشند، خود اینها بهترین مشوق اطفال خواهندبود و در یک مدت کوتاهی، مثلاً در عرض یک نسل، ممکن است ساختمان بدنی و قیافه افراد ایرانی به طریق فاحشی زیباتر و قویتر بشود.
در شهرستان‌ها و استان‌ها هم برای بانوان باید به فکر تهیه استادیوم‌ها و ورزشگاه‌های مخصوصی باشند. استادیوم‌های ساخته شده نمونه‌ای است برای آینده و امید است در تهران و سایر نقاط کشور استادیوم‌های ورزشی جدید ساخته شود.
مسلماً کسانی که در امور ورزشی هستند، میل به خدمت دارند، بنابراین باید معلومات خود را از طریق مطالعه علاوه نمایند و در صورت لزوم با استخدام موجبات پیشرفت ورزشکاران را فراهم نمایند.
از گذشتگان اسم برده‌شد. هر یک در ورزش سهمی و بر ورزشکاران حقی دارند. البته یادکردن از گذشتگان از خصایصی است که ما باید همیشه آن را محفوظ نگاه داریم.
هیچ وقت نباید به پیشرفت‌های گذشته ببالیم. باید فکر کنیم که نواقص خیلی زیاد است، و در رفع آنها بکوشیم. امیدواریم با تشکیلات صحیح و پشتکار لازم به هدف‌های خود برسیم و به این وسیله بار دیگر استعداد ملت ایران را به خودمان و دیگران نشان دهیم.
سایر مسایل مربوط به پیشرفت ورزش را دولت باید مطالعه کند، که از چه طریق و به چه نحو انجام شود؟ مادر ورزش‌ها آتلتیزم است. نمی‌دانم علت چیست که ما در این رشته ضعیف هستیم، میدان نداریم و مربی نداریم یا وسایل کافی در اختیار نیست؟ اگر آتلتیزم ورزش مردم مملکت است، بر اینکه دو نفر در فلان شهر یا فلان دهکده به این ورزش بپردازند از نظر اساس ورزش صحیح نیست، ورزش را باید در بین مردم رواج داد و هیچ ورزشی به اندازه آتلتیزم نمی‌تواند ورزشکار داشته باشد.
شنیده‌ام بزرگترین قهرمانان المپیک که به مقام قهرمانی جهان می‌رسند، فردای آن روز شروع به تمرین نموده حتی یک روز هم استراحت نکرده و به تمرین خود متوالیاً ادامه می‌دهند. من هم امیدوارم که از این نوع روحیه‌ها در میان ورزشکاران ما وجود داشته‌باشد.